تصویر یک جفت «صندل» بعد از ۱۶۰۰ سال از زیر خاک بیرون آمد

فرادید| باستان‌شناسان در ویرانه‌های یک ویلای باستانی رومی در ایتالیا، موزاییکی کشف کرده‌اند که کفش‌های تابستانی آشنایی را به تصویر می‌کشند. این اثر هنری ۱۶۰۰ ساله که در مجموعه حمام ویلا یافت شده، یک جفت صندل آبی و قهوه‌ای را نشان می‌دهد که شبیه صندل‌های پلاستیکی امروزی هستند. 

امروزه ویلا به یک موزه فضای باز تبدیل شده است

برای چهار تابستان متوالی، ایزابلا بالدینی باستان‌شناس، پروژه‌ای به نام ARCHLabs را در ویلای رُمانا دل کاساله رهبری کرده است. این برنامه ۴۰ دانشجو و پژوهشگر از ۱۱ کشور را به این مکان می‌آورد تا در زمینه باستان‌شناسی آموزش ببینند. 

تابستان امسال، دانشجویان موزاییک‌های مجموعه پیچیده حمام ویلا را تحلیل کردند. این حمام‌ها یک باشگاه ورزشی، اتاق ماساژ و توالت بزرگ دارند. این اتاق‌ها با موزاییک‌هایی تزئین شده‌اند که سرنخ‌هایی درباره هدف هر فضا در آن‌ها نهفته است. برای نمونه، موزاییک اتاق ماساژ ورزشکاری را نشان می‌دهد که ماساژ روغنی دریافت می‌کند. 

بالدینی می‌گوید: «صندل‌های پلاستیکی یک الگوی تکراری در حمام‌های اواخر روم هستند و در اسپانیا، سیرنایکا، قبرس، اردن و آسیای صغیر نیز مشاهده شده‌اند. همانند دیگر موارد، به تصویر کشیدن چنین موضوعی به معرفی و برجسته کردن جایگاه اشرافی و بین‌المللی این ساختمان کمک می‌کند.» 

نمونه‌هایی از صندل‌های بنددار در قاره‌های مختلف یافت شده، اما طراحی صندل پلاستیکی شاید به وسیله مصریان باستان مشهور شده باشد. رومی‌ها معمولاً صندل می‌پوشیدند. صندل‌های سربازان کف محکم و ضخیمی داشت که برای پیاده‌روی طولانی و مقاومت در میدان‌های جنگ طراحی شده بود. 

به گفته یونسکو، ویلای رُمانا دل کاساله «بهترین موزاییک‌های موجود در محل را در جهان رومی دارد». افزون بر صندل‌های پلاستیکی، در موزاییک‌های برجسته این خانه صحنه‌ای از شکار هم به تصویر کشیده شده که رومی‌ها را در حال گرفتن حیوانات عجیب و غریب برای نمایش در سیرک‌های رم نشان می‌دهد و همچنین موزاییکی که ده زن را در حال شرکت در مسابقات ورزشی به تصویر می‌کشد. 

تاریخ‌نگاران ابتدا گمان می‌کردند ویلای رُمانا دل کاساله یک اقامتگاه امپراتوری بوده، اما پژوهشگران بعدتر نتیجه گرفتند در واقع متعلق به یکی از اشراف بوده است. 

در قرون وسطی، رانش زمین ویلا را زیر آوار پوشاند و موجب حفظ آن شد. اگرچه این ویلا در قرن ۱۹ دوباره کشف شد، باستان‌شناسان حفاری گسترده محوطه را تا دهه ۱۹۵۰ آغاز نکردند. امروزه پژوهشگران از فناوری‌های نوین برای درک بهتر این مجموعه استفاده می‌کنند. 

بالدینی می‌گوید: «یکی از اهداف اصلی، یکپارچه کردن مناطق حفاری و پیوند دادن بخش‌های مختلف برای بازسازی تصویر منسجم از طرح اصلی ویلا است. پژوهشگران به کمک مدل‌سازی سه‌بعدی، بررسی‌های ژئوفیزیکی و پژوهش آرشیوی، در حال ایجاد یک سند یکپارچه و دیجیتالی در دسترس از محوطه هستند.»

مترجم: زهرا ذوالقدر