اباذر کریمی پنابندانی – عضو آکادمی علوم اروپا – این روزها در جهان، هوش مصنوعی همان جایگاهی را پیدا کرده که نفت در قرن گذشته داشت؛ کشورهایی که زودتر سرمایه‌گذاری کرده‌اند، امروز در حال شکل‌دادن به آینده اقتصاد و امنیت جهانی هستند؛ اما در ایران، واقعیت تلخ آن است که هیچ برنامه جدی و حمایتی برای نخبگان این حوزه وجود ندارد.
بسیاری از نخبگان هوش مصنوعی کشور ما، با وجود استعداد و توانمندی‌های اثبات شده در مسابقات جهانی، عملاً در داخل کشور بدون پشتیبانی رها شده‌اند. این بی‌توجهی نه‌تنها باعث دل‌سردی، بلکه عامل اصلی مهاجرت گسترده متخصصان است. به بیان دیگر، ما گرانبهاترین سرمایه ملی‌مان را تقدیم کشورهای دیگر می‌کنیم.
چرا باید نخبه‌ای که در ایران با کمترین امکانات موفق به ساخت محصول رقابتی می‌شود، برای ادامه فعالیت مجبور به ترک کشور شود؟ چرا هنوز یک سند ملی شفاف برای حمایت از پژوهشگران و استارت‌آپ‌های این حوزه تدوین نشده است؟ نتیجه چنین بی‌عملی، چیزی جز عقب‌ماندگی راهبردی و از دست دادن فرصت‌های طلایی توسعه نیست.
اگر این روند ادامه پیدا کند، ایران نه‌تنها سهمی در بازار چند تریلیون دلاری هوش مصنوعی نخواهد داشت، بلکه در حوزه‌های حیاتی مانند سلامت، آموزش، کشاورزی و امنیت نیز وابسته به دیگر کشورها خواهد شد.
اکنون زمان پرسشی جدی است: چرا آینده‌سازان کشور نادیده گرفته می‌شوند و چه‌کسی پاسخگوی از دست رفتن این فرصت؟ تاریخی خواهد بود؟
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : 0