میراث سید شهدای امت همچنان معمار راهبردی محور مقاومت

یک‌سال از لحظه‌ای گذشته که روح سید شهدای امت به ملکوت اعلی پیوست؛ سالی که نه برای ملت‌ها عادی بود و نه در معادلات نبرد با رژیم صهیونیستی بی‌اثر. شهادت او فقط از دست رفتن یک فرمانده نبود، بلکه رفتن نمادی بزرگ بود که سال‌ها معادلات منطقه را تغییر داد و به مفاهیمی مثل رهبری، مقاومت و کرامت معنای تازه‌ای بخشید. او میراثی چندلایه بر جای گذاشت؛ از عقیده و اندیشه تا سازمان و سلاح، و از یک حزب محلی تا محوری فراملی که میدان‌های مختلف را زیر پرچم مقاومت به هم وصل کرد.

نخست: در سطح حزب – از یک سازمان تا نهاد مقاومت

عقیده و هویت: 

او فقط یک رهبر سیاسی یا نظامی نبود؛ بلکه پروژه‌ای عقیدتی را دنبال می‌کرد که هویت حزب را به‌عنوان جنبشی اسلامی و مقاوم تثبیت کرد. پیوند با عقیده ولایت در کنار ارتباط با جامعه چندپاره لبنان، جلوی انزوای داخلی یا تخریب خارجی را گرفت.

ساختار نهادی: 

در دوران رهبری او، حزب‌الله از یک گروه نظامی فراتر رفت و به نهادی شبیه «دولت مقاومت» تبدیل شد. شبکه‌های خدماتی، آموزشی، رسانه‌ای و درمانی در کنار بُعد نظامی، این مجموعه را به پروژه‌ای اجتماعی–سیاسی کامل بدل کرد؛ چیزی که انسجام و تداوم آن پس از شهادت را تضمین کرد.

توان نظامی و امنیتی: 

با هدایت او، حزب از یک نیروی محلی مدافع جنوب به بازیگری منطقه‌ای تبدیل شد؛ با زرادخانه‌ای از صدها هزار موشک دقیق، پهپادهای پیشرفته و تجربه‌ی گسترده در جنگ‌های نامتقارن. الگویی که امروز به‌عنوان «مدرسه مقاومت» در عراق، یمن، سوریه و غزه دنبال می‌شود.

دوم: در سطح محور – معماری «وحدت جبهه‌ها»

اندیشه راهبردی: 

یکی از مهم‌ترین میراث‌های او تثبیت ایده «وحدت میدان‌ها» بود. دیگر نزاع با اسرائیل فقط لبنانی یا فلسطینی دیده نمی‌شود؛ بلکه هر تجاوز در غزه می‌تواند پاسخ از لبنان را به‌دنبال داشته باشد و حمله به سوریه واکنشی در یمن یا عراق را برانگیزد.

پیوند با جمهوری اسلامی ایران:

او به‌خوبی می‌دانست که تداوم پروژه بدون یک پشتوانه راهبردی ممکن نیست. رابطه با جمهوری اسلامی را از سطح «حمایت» بالاتر برد و آن را به پیوندی سرنوشت‌ساز تبدیل کرد؛ پیوندی که محور مقاومت را از تهران تا بیروت و از بغداد تا غزه به هم وصل می‌کند.

بُعد اجتماعی و رسانه‌ای:

صداقت و صمیمیت او باعث شد نفوذش از حزب‌الله فراتر برود و به رهبر وجدانی بخش‌های بزرگی از جهان عرب و اسلام بدل شود. گفتمانش محور مقاومت را به «مدافع مستضعفان» معرفی کرد، در برابر تصویر نظام‌های سازشکار.

سوم: در برابر رژیم صهیونیستی

شکستن هیبت دشمن:

از آزادی جنوب در سال 2000 تا جنگ 33روزه 2006 و معادلات بازدارندگی بعد از آن، او کسی بود که اسرائیل را از مهاجم جسور به بازیگری محتاط تبدیل کرد؛ رژیمی که امروز از جنگ تمام‌عیار می‌ترسد.

تثبیت بازدارندگی پویا:

او فقط به مهار دشمن بسنده نکرد، بلکه معادلات بازدارندگی را مرحله‌به‌مرحله ارتقا داد؛ از جلوگیری از نفوذ هوایی تا حفاظت از منابع انرژی دریایی و نهایتاً معادله «قدس برابر است با جنگ منطقه‌ای». این معادلات همچنان پابرجا است.

چهارم: چالش‌های پس از شهادت

آزمون رهبری:

فقدان یک رهبر کاریزماتیک می‌تواند هر سازمانی را دچار بحران کند؛ اما او از پیش ساختار رهبری جمعی را پایه‌گذاری کرده و روح و اندیشه‌اش را در آن دمیده بود. همین امر انسجام بیشتر حزب پس از شهادت را به‌دنبال داشت.

فشارهای خارجی:

ایالات متحده و متحدانش تلاش کردند از فضای پس از شهادت برای تضعیف محور مقاومت استفاده کنند، اما خون او مشروعیت بیشتری به این مسیر داد و حمایت مردمی از مقاومت را افزایش داد.

نبرد روایت‌ها:

امروز جنگ تنها در میدان نظامی نیست؛ عرصه رسانه و افکار عمومی هم به همان اندازه مهم است. خطابه‌های او همچنان به‌عنوان مرجع و «مدرسه ارتباطی» در جهان مقاومت الهام‌بخش باقی مانده است.

پنجم: بُعد اخلاقی و معنوی

سید شهدای امت فقط یک فرمانده نبود؛ بلکه سیمای عارفانه و ایمان راسخ او، مقاومت را از یک گزینه سیاسی به یک وظیفه شرعی و اخلاقی ارتقا داد. سخنانش آرامش می‌بخشید و یادآور می‌شد که مقاومت همان کرامت انسانی است.

 شهادت پایان نبود

یک‌سال پس از شهادت نشان داد که جسم او از صحنه رفت، اما میراثش زنده و فعال است: حزبی منسجم و نهادی، محوری یکپارچه و گسترده، معادلات بازدارنده پابرجا و وجدان عمومی که خون او را چراغ راه آینده می‌داند.

شهادت او پایان راه نبود، بلکه آغاز فصلی تازه در مسیر مقاومت بود؛ فصلی که در آن، خون شهید تضمینی برای محاصره همیشگی رژیم صهیونیستی میان شمشیر و ایمان شده است.