قهرمانی تیم ملی فوتبال ایران در مهرماه سال ۶۹

باشگاه خبرنگاران جوان – در این تصویر ایران پس از ۱۶ سال بار دیگر بر قله فوتبال آسیا ایستاده است؛ نخستین قهرمانی بزرگ پس از انقلاب اسلامی. در آن لحظه زمین سبز پکن به صحنه‌ای از شادی و غرور بدل شد.

سال ۱۹۹۰، پکن شاهد یکی از باشکوه‌ترین لحظات تاریخ فوتبال ایران بود. تیم ملی کشورمان پس از عبور از سد مالزی، کره شمالی، ژاپن و کره جنوبی با هدایت علی پروین به نیمه‌نهایی رسیده بود؛ تیمی پرستاره که نسل طلایی فوتبال ایران را در خود داشت. از احمدرضا عابدزاده و غلامپور گرفته تا محمد پنجعلی، رضا حسن‌زاده، شاهین بیانی، جواد زرینچه، مجتبی محرمی، نادر محمدخانی، سیروس قایقران و فرشاد پیوس که هر کدام از اینها ستاره‌ای درخشان بر آسمان فوتبال ایران بودند. در کنار آنان مردانی همچون امیر قلعه‌نویی، حمید استیلی، محمد خاکپور و اصغر مدیرروستا در کمین فرصتی برای درخشش در تیم ملی بودند؛ نسلی تشنه افتخار و تشویق.

فینال، صحنه تکرار نبرد ایران و کره شمالی بود، تیمی که در دور مقدماتی با نتیجه ۲–۱ مغلوب ایران شده بود. شاگردان پروین با همان ترکیب دفاعی دیدارهای پیشین و تنها یک مهاجم در غیاب مجتبی محرمیِ دو اخطاره با جان و دل جنگیدند. محمدحسن انصاری‌فرد جانشین او شد و ۱۲۰ دقیقه پراضطراب نفس‌ها را در سینه حبس کرد. با وجود اخراج یکی از بازیکنان کره شمالی بازی بدون گل به پایان رسید تا کار به ضربات پنالتی کشیده شود؛ جایی که احمدرضا عابدزاده، عقاب آسیا با واکنش‌های تماشایی‌اش شب پکن را به نام خود نوشت. پنالتی آخر گل شد، در آن لحظه، زمین سبز پکن به صحنه‌ای از شادی و غرور بدل شد

در این تصویر، تیم ملی فوتبال ایران در اوج شادی و افتخار دیده می‌شود؛ قهرمانانی با چهره‌هایی خندان و چشمانی که از اشک شوق برق می‌زند. بازیکنان با لباس‌های سفید یکدست، دسته‌گل‌های رنگارنگی را در دست دارند؛ هدیه‌ای نمادین از میزبان چینی و در کنار هم حلقه‌ای از غرور و اتحاد ساخته‌اند. کادر فنی با گرمکن‌های آبی در کنار آنان دیده می‌شوند و مسئولان رسمی با کت‌وشلوارهای تیره با چهره‌هایی آرام اما پر از رضایت، شاهد این لحظه تاریخی هستند. در گوشه تصویر نیز دو عکاس ایرانی با دوربین‌هایی در دست؛ لحظه‌ای که پرچم ایران دوباره بر فراز آسیا در اهتزاز بود. در پس‌زمینه، سکوهای ورزشگاه پکن نیمه‌پر است اما در قلب میلیون‌ها ایرانی آن شب تمام ایران به یک استادیوم مملو از فریادهای شادی بدل شد.

تصویری که از آن شب بر جا مانده، فقط عکس یک تیم قهرمان نیست بلکه روایت زنده‌ای است از همدلی، غیرت و بازگشت ایمان به خود. شبی که فوتبال ایران دوباره متولد شد و پرچم سه‌رنگ کشورمان بر فراز آسیا به اهتزاز درآورد.