تصاویر| زندگی خصوصی، عکس های شخصی و بیوگرافی کریستین حکیم

• خانواده: نام کامل او هرلینا کریستین ناتالیا حکیم (Herlina Christine Natalia Hakim) است. او در خانواده‌ای جاوه‌ای با ریشه‌های مذهبی اسلامی پرورش یافت. پدرش، حکیم صدیق، کارمند دولت بود و مادرش، ماریام، خانه‌دار. کریستین یکی از شش فرزند خانواده بود و از کودکی به هنر و ادبیات علاقه نشان داد.
• کودکی در جاکارتا: کریستین در جاکارتا بزرگ شد و در محیطی فرهنگی که تحت تأثیر سنت‌های جاوه‌ای و ارزش‌های اسلامی بود، پرورش یافت. او در مصاحبه‌ای با Jakarta Post (۲۰۱۵) گفته که داستان‌های مادربزرگش درباره فرهنگ جاوه او را به دنیای هنر جذب کرد.
• علاقه به بازیگری: از نوجوانی به تئاتر و نمایش‌های محلی علاقه‌مند شد. او در مدرسه در فعالیت‌های نمایشی شرکت می‌کرد و تحت تأثیر فیلم‌های کلاسیک اندونزیایی و هالیوودی قرار گرفت.

تحصیلات

• مدرسه و دانشگاه: کریستین در جاکارتا تحصیلات ابتدایی و متوسطه‌اش را در مدارسی با رویکرد اسلامی به پایان رساند. او سپس در دانشگاه اندونزی (Universitas Indonesia) در رشته روان‌شناسی تحصیل کرد، اما به دلیل علاقه به بازیگری، تحصیلاتش را نیمه‌تمام گذاشت.
• آموزش بازیگری: حکیم هیچ آموزش رسمی در بازیگری نداشت، اما با شرکت در کارگاه‌های تئاتر و همکاری با گروه‌های نمایشی محلی، مهارت‌هایش را تقویت کرد. او در مصاحبه‌ای با Kompas (۲۰۱۸) گفت که «زندگی و تجربه بهترین معلم من بودند».

آغاز حرفه بازیگری

• اولین فیلم (۱۹۷۳): حکیم در ۱۷سالگی با بازی در فیلم «دختر ۱۶ساله» (Gadis 16 Tahun) وارد سینما شد. این فیلم موفقیت متوسطی داشت، اما استعداد او توجه کارگردانان را جلب کرد.
• نقش‌های اولیه: در اواخر دهه ۱۹۷۰، او در فیلم‌هایی مانند «زندگی عاشقانه» (Cinta Pertama, ۱۹۷۷) و «دختری به نام سرینا» (Badai Pasti Berlalu, ۱۹۷۷) بازی کرد. بازی او در «زندگی عاشقانه» جایزه بهترین بازیگر زن جشنواره فیلم اندونزی (FFI) را برایش به ارمغان آورد و او را به‌عنوان بازیگری توانمند معرفی کرد.
• تئاتر: کریستین همزمان با سینما، در تئاتر نیز فعال بود و در نمایش‌هایی با مضامین اجتماعی و فرهنگی بازی کرد که به او کمک کرد تا عمق احساسی‌اش را در بازیگری تقویت کند.

شهرت جهانی و نقش‌های برجسته

• فیلم «برگ روی بالش» (۱۹۹۸): حکیم در این فیلم به کارگردانی گارین نوگرو، نقش زنی فقیر به نام آسیه را بازی کرد که برای حمایت از کودکان خیابانی مبارزه می‌کند. این فیلم در جشنواره‌های بین‌المللی مانند کن تحسین شد و کریستین را به‌عنوان چهره‌ای جهانی مطرح کرد.
• فیلم «الیانا، الیانا» (۲۰۰۲): در این درام به کارگردانی ریری رضا، حکیم نقش مادری را ایفا کرد که با چالش‌های زندگی شهری و روابط خانوادگی دست‌وپنجه نرم می‌کند. این نقش جایزه بهترین بازیگر زن جشنواره فیلم آسیا-پاسیفیک را برایش به ارمغان آورد.
• فیلم «غذاخوری» (۲۰۱۴): حکیم در این فیلم تاریخی به کارگردانی ادی کاهونو، نقش زنی را بازی کرد که در دهه ۱۹۴۰ در برابر اشغال هلندی‌ها مقاومت می‌کند. این فیلم جوایز متعددی در اندونزی کسب کرد و بازی حکیم مورد تحسین قرار گرفت.
• حضور بین‌المللی: کریستین در فیلم هالیوودی «بخور، دعا کن، عشق بورز» (Eat Pray Love, ۲۰۱۰) کنار جولیا رابرتز نقش کوتاهی به‌عنوان وایان، درمانگر بالیایی، داشت. این نقش او را به مخاطبان جهانی معرفی کرد.

فعالیت‌های دیگر و نقش‌های چندوجهی

• تهیه‌کنندگی: حکیم در دهه ۱۹۹۰ شروع به تهیه‌کنندگی کرد و فیلم‌هایی مانند «برگ روی بالش» را تولید کرد. او در مصاحبه‌ای با Variety (۲۰۱۶) گفت که تهیه‌کنندگی به او اجازه داد داستان‌های معنادار را به مخاطبان عرضه کند.
• آموزش و مربیگری: کریستین کارگاه‌های بازیگری برای بازیگران جوان برگزار کرده و در دانشگاه‌های اندونزی سخنرانی‌هایی درباره سینما و فرهنگ ارائه داده است. او همچنین از بنیان‌گذاران بنیاد سینمایی «Yayasan Citra» است که به آموزش فیلم‌سازان جوان اختصاص دارد.
• فعالیت‌های فرهنگی: حکیم به‌عنوان سفیر فرهنگی اندونزی در یونسکو فعالیت کرده و در ترویج هنر و فرهنگ جاوه‌ای، از جمله رقص سنتی و گاملان، نقش داشته است.

زندگی شخصی

• ازدواج: کریستین در سال ۱۹۸۳ با جرون لبیج (Jeroen Lezer)، تهیه‌کننده هلندی-اندونزیایی، ازدواج کرد. این زوج تا زمان درگذشت جرون در سال ۲۰۱۰ با هم بودند. حکیم در مصاحبه‌ای با Tempo (۲۰۱۱) گفت که جرون بزرگ‌ترین حامی او در زندگی و حرفه‌اش بود.
• فرزندان: کریستین و جرون یک دختر به نام شینتا دارند که در زمینه هنر و طراحی فعالیت می‌کند. حکیم رابطه نزدیکی با دخترش دارد و اغلب او را در رویدادهای فرهنگی همراهی می‌کند.
• زندگی در جاکارتا: کریستین در جاکارتا زندگی می‌کند و سبک زندگی ساده‌ای دارد. او در مصاحبه‌ای با Kompas (۲۰۲۰) گفته که به باغبانی و مطالعه علاقه‌مند است و از وقت گذراندن با خانواده لذت می‌برد.
• باورهای مذهبی: حکیم مسلمانی معتقد است و در فعالیت‌های خیریه مرتبط با آموزش و حمایت از کودکان محروم مشارکت دارد. او همچنین به ارزش‌های معنوی جاوه‌ای پایبند است.

علایق و ویژگی‌های شخصی

• علاقه به فرهنگ جاوه: حکیم به رقص سنتی جاوه‌ای، موسیقی گاملان، و داستان‌های فولکلور علاقه‌مند است. او اغلب در رویدادهای فرهنگی جاکارتا حضور دارد.
• فعالیت‌های خیریه: کریستین از حامیان آموزش کودکان محروم و حفظ میراث فرهنگی اندونزی است. او با سازمان‌هایی مانند UNICEF و بنیادهای محلی همکاری می‌کند.
• شخصیت فروتن: حکیم به خاطر فروتنی و احترام به همکاران و طرفدارانش شناخته می‌شود. او در مصاحبه‌ای با Jakarta Globe (۲۰۱۹) گفت که «بازیگری برای من راهی برای خدمت به مردم است».
• شبکه‌های اجتماعی: کریستین در اینستاگرام (@christinehakimofficial) فعال است و بیش از ۱۰۰ هزار دنبال‌کننده دارد. او اغلب درباره پروژه‌هایش، فرهنگ اندونزی، و زندگی روزمره‌اش پست می‌گذارد.

چالش‌ها و جنجال‌ها

• چالش‌های سینمای اندونزی: در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰، سینمای اندونزی با مشکلات مالی و سانسور مواجه بود. حکیم در مصاحبه‌ای با South China Morning Post (۲۰۱۷) گفت که برای تولید فیلم‌های معنادار در این دوره با سختی‌های زیادی روبه‌رو شد.
• ازدست‌دادن همسر: درگذشت همسرش، جرون، در سال ۲۰۱۰ تأثیر عمیقی بر کریستین گذاشت. او برای مدتی از پروژه‌های بزرگ فاصله گرفت، اما با حمایت خانواده و دوستان به کارش بازگشت.
• فشار شهرت: حکیم در مصاحبه‌ای با Detik (۲۰۱۵) گفت که شهرت گاهی او را تحت فشار قرار داده، اما او یاد گرفته که با تمرکز بر کار و ارزش‌هایش با آن کنار بیاید.

جوایز و افتخارات

• جشنواره فیلم اندونزی (FFI): برنده ۷ جایزه بهترین بازیگر زن برای فیلم‌هایی مانند «زندگی عاشقانه» (۱۹۷۷)، «برگ روی بالش» (۱۹۹۸)، و «غذاخوری» (۲۰۱۴).
• جشنواره فیلم آسیا-پاسیفیک: برنده جایزه بهترین بازیگر زن برای «الیانا، الیانا» (۲۰۰۲).
• جوایز بین‌المللی: حکیم جایزه ویژه جشنواره کن (۱۹۹۸) را برای «برگ روی بالش» و جایزه یک عمر دستاورد جشنواره فیلم آسیایی سنگاپور (۲۰۱۶) را دریافت کرد.
• افتخارات فرهنگی: او در سال ۲۰۱۹ نشان افتخار فرهنگی از دولت اندونزی دریافت کرد و به‌عنوان یکی از «چهره‌های الهام‌بخش اندونزی» معرفی شد.

میراث و تأثیر فرهنگی

• نماد سینمای اندونزی: حکیم به‌عنوان «مادر سینمای اندونزی» شناخته می‌شود و نقش مهمی در احیای سینمای این کشور در دهه ۱۹۹۰ داشت.
• الهام‌بخش نسل جدید: او الهام‌بخش بازیگران و فیلم‌سازان جوان اندونزی، به‌ویژه زنان، بوده و با کارگاه‌ها و بنیادش به رشد استعدادهای جدید کمک کرده است.
• نمایندگی فرهنگ جاوه: حکیم با بازی در نقش‌هایی که فرهنگ و مسائل اجتماعی اندونزی را به تصویر می‌کشند، به معرفی این فرهنگ به جهان کمک کرده است.

وضعیت کنونی