راز سیارکی که ۱۱ میلیون سال پیش به زمین برخورد کرد فاش شد

باشگاه خبرنگاران جوان؛ جواد فراهانی – محققان از کشف شواهدی مبنی بر برخورد عظیم سیارکی با زمین در ۱۱ میلیون سال پیش خبر داده‌اند. این امر از طریق تجزیه و تحلیل قطعات شیشه طبیعی نادر پراکنده در بخش‌هایی از جنوب استرالیا حاصل شده است.

این قطعات شیشه‌ای که به عنوان تکتیت شناخته می‌شوند، زمانی تشکیل شدند که یک سیارک عظیم با نیروی عظیمی به سطح زمین برخورد کرد و سنگ‌ها را ذوب کرد و مواد مذابی را آزاد کرد که هزاران کیلومتر گسترش یافتند.

تکتیت‌های تازه کشف شده منحصر‌به‌فرد هستند، زیرا هیچ یک از نمونه‌های مشابه آنها در هیچ جای دیگری از جهان یافت نشده است.

پروفسور فرد جردن از دانشگاه کرتین این کشف را “مانند یافتن فصلی جدید در تاریخ پرتلاطم زمین” توصیف و خاطرنشان می‌کند که “این قطعات شیشه‌ای کوچک مانند کپسول‌های زمانی هستند که اسراری از اعماق تاریخ سیاره ما را در خود جای داده‌اند. “

آنچه به راز این کشف می‌افزاید این است که دانشمندان هنوز نتوانسته‌اند محل دهانه ناشی از این برخورد عظیم را با وجود شواهد روشن از وقوع آن، مشخص کنند.

پروفسور جردن توضیح می‌دهد: «درک زمان و فراوانی برخورد‌های بزرگ سیارک‌ها به ما کمک می‌کند تا خطر برخورد‌های آینده را ارزیابی کنیم، که برای استراتژی‌های دفاع سیاره‌ای بسیار مهم است.»

آنا موسولینو، محقق ارشد این مطالعه از دانشگاه اکس-مارسی، به نوبه خود خاطرنشان می‌کند که «این تکتیت به دلیل ترکیب شیمیایی غیرمعمول و سن تخمینی ۱۱ میلیون سال آن منحصر‌به‌فرد است.» او می‌افزاید: «این کشف، رویداد برخوردی کاملاً جدا از میدان تکتیت شناخته شده استرالیایی-آسیایی را ثبت می‌کند که نشان دهنده یک برخورد عظیم ناشناخته قبلی است.»

شایان ذکر است که تکتیت‌های استرالیایی-آسیایی که قبلاً شناخته شده بودند، تنها حدود ۷۸۰ هزار سال پیش تشکیل شدند و در مناطق وسیعی که نیمی از کره زمین را پوشانده بودند، پخش شدند، در حالی که تکتیت تازه کشف شده بسیار قدیمی‌تر است و فقط در مناطق خاصی در جنوب استرالیا یافت می‌شود.

این مطالعه، بخشی از یک پروژه تحقیقاتی گسترده‌تر به رهبری استاد بازنشسته پیر روشت، نه تنها قدرت مخرب برخورد‌های کیهانی در گذشته، بلکه اهمیت علمی فراوان مطالعه و درک آنها را نیز برجسته می‌کند. این امر به تصویر واضح‌تری از تاریخ و تکامل زمین کمک و بینش‌های ارزشمندی را برای توسعه استراتژی‌های حفاظت سیاره‌ای در آینده فراهم می‌کند.

منبع: Science Daily