سریال‌ها همه در شبکه آی‌فیلم انباشته شده که برای شصتمین بار یوسف پیامبر، پایتخت، آوای باران، مختارنامه و… را بازپخش می‌کند. شبکه‌های دیگر هم پر است از مسابقه و برنامه گفتگومحور که برای سازنده و تهیه کننده راحت‌ترین کار ممکن است؛ یک دکور ثابت و کمی هیجانی، یک مجری و چند شرکت‌کننده شناخته شده بازیگر یا فوتبالیست و هنرمند و چند بخش سوال و جواب و خیلی بخواهند خلاقیت داشته‌باشند مثل مسابقه بزرگ یا مردان آهنین دهه 70 شمسی، چند آیتم ورزشی چاشنی آن کرده‌اند. برنامه‌های گفتگومحور هم با چند مهمان ثابت در حوزه سیاست خارجی، حجاب، جنگ و… دنبال می‌شود که حرف‌های تکراری را با کمی داد و بیداد به خورد مخاطب می‌دهند که مثلا متفاوت به نظر برید.
وضعیت شبکه نمایش خانگی اگرچه در سریال‌سازی و زیرنویس و دوبلاژ سریال‌های خارجی کمی بهتر است اما انقدر حجم سریال‌های خشن با فیلم‌نامه ترسناک و سیاه در آن زیاد است که از یک‌جایی به بعد اعصاب و روان مخاطب این حجم از سیاهی را بر نمی‌تابد. مخاطبان می‌گویند از صبح تا شب با ده‌ها چالش اقتصادی، جنگ، آلودگی هوا، خشکسالی و… روبرو هستند و درست زمانی که به یک سریال با تم اجتماعی، خانوادگی و طنز نیاز دارند، باید بنشینند و لحظه ربودن یک دختر توسط سارقین، زندگی اسفناک معتادان، قتل و… را در سریالی دنبال کنند.
البته شبکه نمایش خانگی هم تلاش کرده بیشتر برنامه‌های خود را مثل تلویزیون با برنامه‌های گفتگومحور و مسابقات رنگارنگ پر کند؛ از برنامه‌های آشپزی محور که مهمانان آن، چند بازیگر ثابت سینما و تلویزیون و کمدین هستند و در همه برنامه‌ها شرکت می‌کنند تا گفتگو در حوزه اندیشه و کتاب و فضای مجازی که تعدد آنها دل مخاطب را می‌زند.
خلاصه اینکه از تلویزیون و نمایش خانگی برای مخاطب، تفریح و سرگرمی در نمی‌آید و بی‌جهت نیست که اغلب مردم به خصوص جوانان و نوجوانان پناه برده‌اند به دانلود سریال و فیلم‌های خارجی و کسی یادش نمی‌آید آخرین بار کی یک سریال خوب در تلویزیون ایران دیده است.
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : 0