چطور خانه را از انرژی منفی حفظ کنیم؟

باشگاه خبرنگاران جوان؛ پریزاد اقبالی ـ در روزگاری که زندگی با شتابی بی‌امان پیش می‌رود و انسان‌ها در میان دغدغه‌های اقتصادی، فشار‌های روانی، ترافیک‌های سنگین و هجمه‌های رسانه‌ای، لحظه‌ای برای آرام گرفتن نمی‌یابند، خانه باید به پناهگاهی امن و سنگری نورانی تبدیل شود در برابر آشوب‌های بیرونی و درونی.

در چنین عصری، که گاه حتی روابط خانوادگی نیز زیر بار خستگی و بی‌حوصلگی رنگ می‌بازد، کوچک‌ترین تنش می‌تواند به کدورت، افسردگی یا جدل‌های بی‌پایان منجر شود.

افزون بر این، در پس‌زمینهٔ این روزگار پرآشوب، نشانه‌هایی از فرو ریختن مرز‌های پنهان میان عالم انس و جن نیز دیده می‌شود؛ نشانه‌هایی که در روایات آخرالزمانی به آنها اشاره شده و از گسترش نفوذ نیرو‌های نادیدنی در زندگی انسان‌ها خبر می‌دهند.

در چنین شرایطی، خانهٔ مؤمن باید «حِصن حَصین» باشد؛ مأمنی الهی که اهلش را از طوفان‌های روزگار حفظ کند و دل‌هایشان را به سمت آرامش و حضور خداوند سوق دهد.

به این منظور، رعایت برخی اصول ساده، اما ژرف در طراحی و چیدمان خانه اهمیت دارد؛ اصولی برگرفته از معماری اسلامی که اگر با دقت و نیت صحیح اجرا شوند، می‌توانند فضای زندگی را از یک محیط صرفاً فیزیکی، به بستری برای اتصال، طمأنینه و نور تبدیل کنند. خانه‌ای که در آن، انسان نه‌تنها از خستگی روز فرار نمی‌کند، بلکه به آغوش معنا و آرامش بازمی‌گردد.

مهندس «حسین کریمی» پژوهشگر، طراح و مدرس معماری و شهرسازی ایرانی‌اسلامی نکاتی را در این باره برایمان می‌گوید.

چیدمان خانه بر مدار قبله

به اعتقاد کریمی، نخستین گام برای الهی‌سازی خانه، بازگرداندن قبله به مرکز توجه زندگی روزمره است. قبله، تنها یک جهت جغرافیایی نیست؛ بلکه قطب‌نمای دل مؤمن است. وقتی چیدمان خانه، از مبل‌ها تا میز کار و حتی تلویزیون، به‌گونه‌ای باشد که افراد هنگام نشستن یا استفاده از آنها رو به قبله قرار بگیرند، این جهت‌گیری ساده، آرام‌آرام دل‌ها را به سمت نور می‌کشاند.

پیامبر اکرم (ص) فرموده‌اند «هر چیزی شرافتی دارد و شریف‌ترین نشستن، آن است که رو به قبله باشد.» این چیدمان، ادب معنوی را در فضای خانه جاری می‌کند و در ناخودآگاه اهل خانه، نوعی انس با قبله و یاد خدا شکل می‌گیرد.

خانه‌ای که نگاه‌هایش به سمت قبله است، دل‌هایش هم دیر یا زود به آن سو متمایل می‌شود. چنان‌که قرآن کریم نیز می‌فرماید «پس رویت را به سوی مسجدالحرام گردان؛ و [شما‌ای مسلمانان!]هر جا که باشید، روی خود را به سوی آن برگردانید» (سورهٔ بقره، آیهٔ ۱۴۴).

در چنین خانه‌ای، حتی لحظات عادی زندگی، مثل نشستن، کار کردن و استراحت کردن، رنگی از عبادت و توجه الهی به خود می‌گیرد، و این همان نقطهٔ آغاز ساختن یک خانهٔ نورانی است.

«آیت‌الکرسی» گنبدی از نور بر فراز خانه

از قرآن، که مهم‌ترین منبع دفع خطرات انسی و جنی است، نباید غافل بود. در میان آیات نورانی قرآن، «آیت‌الکرسی» جایگاهی ویژه دارد؛ آیه‌ای که در روایات، به‌عنوان سپری الهی در برابر خطرات انسی و جنی معرفی شده است.

در دورانی که انسان‌ها هر روز افسرده‌تر، مشوش‌تر و آسیب‌پذیرتر می‌شوند، این آیهٔ شریفه می‌تواند حصاری معنوی بر گرداگرد خانه ایجاد کند.

کریمی پیشنهاد می‌کند آیت‌الکرسی را روی پلکسی شفاف حک کنیم یا برچسب‌های آمادهٔ آن را دورتادور خانه، بالای دیوار‌های اصلی، نصب کنیم. این کار، جلوهٔ معنوی و زیبایی خاصی به فضای خانه می‌بخشد، و ضمناً خانه را در برابر آسیب‌های انسی و جنی ایمن می‌کند.

خانه‌ای که با آیت‌الکرسی احاطه شده باشد، در حقیقت در پناه الهی قرار گرفته است؛ گویی گنبدی از نور، همچون سقفی معنوی، دورتادور آن را فرا گرفته است. این گنبد نورانی، مانع ورود نیرو‌های شیطانی می‌شود و فضایی می‌سازد که محل نزول ملائکه و رحمت الهی است.

در چنین خانه‌ای، اهل خانه در آرامش زندگی می‌کنند، دل‌هایشان از وسوسه‌ها دور می‌ماند، و فضای زندگی‌شان به بستری برای حضور و برکت تبدیل می‌شود.

محراب کوچک؛ نقطه خلوت با خداوند

هر خانه‌ای باید گوشه‌ای نورانی داشته باشد؛ نقطه‌ای آرام و خلوت، برای لحظاتی که زندگی با تمام سختی‌ها و فشارهایش بر دل انسان سنگینی می‌کند. در میانهٔ هیاهوی دنیا، جایی لازم است که اهل خانه بتوانند به آن پناه ببرند، نفسی تازه کنند و با خدای خود خلوتی بی‌واسطه داشته باشند.

کریمی می‌گوید «اگر امکان ساخت نمازخانه‌ای مجزا نیست، می‌توان با اندکی سلیقه، گوشه‌ای از خانه را به محرابی کوچک تبدیل کرد که با قطعه‌سنگ‌های کوچک از حرم مطهر اباعبدالله (ع) مزین شده، همراه با یک سجادهٔ ساده، چراغی ملایم به رنگ سبز، و قاب‌هایی از نام‌های الهی یا اهل‌بیت (ع).»

چنین فضایی، هر بار که واردش می‌شویم، حال‌مان را خوب می‌کند و ما را از استرس‌های دنیای مادی و فشار‌های پنهان و پیدای ناشی از انسان‌ها و موجودات نادیدنی دور می‌سازد.

این نقطه می‌تواند مأمن نجوا‌های شبانه، اشک‌های آرام، و گفت‌و‌گو‌های بی‌پیرایه با خالق و زمزمه‌های آرام آیات قرآن باشد که مثل نسیمی لطیف، روح خانه را تازه، و شیاطین را دور می‌کند و دل‌ها را به آرامش می‌رساند. خانه‌ای که چنین نقطه‌ای دارد، همیشه جایی برای بازگشت دارد؛ حتی اگر همهٔ در‌ها بسته شده باشند.

حرف آخر…

در این روزگار پرآشوب، که فتنه‌ها در لباس زیبایی ظاهر می‌شوند و زشتی‌ها را با رنگ و لعاب عرضه می‌کنند، خانهٔ مؤمن باید مأمن نور باشد.

با همین سه اصل ساده، یعنی چیدمان بر مدار قبله، گنبد نورانی آیت‌الکرسی و محراب خلوت با خدا، می‌توان خانه را به یک قلعهٔ معنوی و حصن حصین الهی تبدیل کرد؛ قلعه‌ای که در آن، دل‌ها آرام می‌گیرند، چشم‌ها به نور می‌افتند، و قدم‌ها به سمت ظهور نزدیک‌تر می‌شوند.