اکونومیست: ترامپ در حال تبدیل شدن به بایدن است / آشکارترین خطای مشترک انکار تورم است / در موضوع شاخص مهاجرت هم ترامپ نسخهٔ خاص خود از اشتباه بایدن را مرتکب می‌شود؛ افراط‌گرایی / ترامپ نگرانی‌های موجهی دربارهٔ چگونگی ثروتمند شدن بستگان بایدن به واسطهٔ خدمت او داشت، با این حال خانوادهٔ ترامپ کاری کرده‌اند که «خانوادهٔ تبهکار بایدن» در مقایسه کوچک به‌نظر برسد

اکونومیست نوشت: آیا می‌توانید به زمانی برگردید که ریاست‌جمهوری جو بایدن جوان و پر از امید بود؟ شاید آسان نباشد، با توجه به سروصدای آزاردهندهٔ دموکرات‌هایی که هنوز دربارهٔ رهبری او دندان‌قروچه می‌کنند. اما فقط چهار سال پیش دولت او فوق‌العاده تلقی می‌شد، شاید هم‌تراز با دولت تحول‌آفرین‌ترین دموکرات، فرانکلین روزولت.

به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»، در ادامه این مطلب آمده است: در صد روز نخست، بایدن بیش از هر رئیس‌جمهور دیگری از زمان روزولت دستورات اجرایی مهم صادر کرد و برای مقابله با بحران‌هایی که در برابرش بود، از کنگره اختیار هزینه‌کرد پولی بیش از آنچه روزولت در زمان اضطرارهای خود داشت، به دست آورد. او واکسن کووید را به ۲۰۰ میلیون نفر رساند. ۵۹٪ آمریکایی‌ها عملکرد او را تأیید می‌کردند. شخصیت‌های سیاسی و دانشگاهی که از بایدن شگفت‌زده شده بودند، روح شادمانهٔ روزولت و آرمان دولت فعال او را احیاشده می‌دیدند. تا ماه اوت، «پولیتیکو» گزارش می‌داد که «میل به مقایسهٔ این دو مرد در واشنگتن رایج شده است.»

حتی پس از خروج فاجعه‌بار از افغانستان در پایان همان ماه—زمانی که تأیید عمومی از بایدن منفی شد و هرگز به‌طور پایدار بازنگشت—بلندپروازی او فروکش نکرد: او همچنان در پی اجرای نسخه‌ای نو از سیاست صنعتی آمریکا، غلبه بر بحران اقلیمی، و ایجاد توازن تاریخی در نابرابری‌های نژادی بود. با وجود کمترین حاشیهٔ اکثریت دموکرات‌ها در کنگره، فقط دیوان عالی به‌نظر می‌رسید قادر به مهار دستورکار اوست. اینکه موج بزرگ جمهوری‌خواهان در انتخابات میان‌دوره‌ای رخ نداد، به بایدن کمک کرد سلطه‌اش بر حزب را حفظ کند. اما بزرگ‌ترین منبع قدرت او ترس بود—نه از خودش، بلکه از این‌که یک رقیب درون‌حزبی، یا حتی انتقاد و نافرمانی، ممکن است او را در انتخابات سراسری بعدی تضعیف کند. به همین دلیل بعضی از بلندپروازترین دموکرات‌ها حتی پس از مناظرهٔ فاجعه‌بار او نیز کنارش ماندند. اکنون که به گذشته می‌نگریم، کمی دیوانه‌وار به‌نظر می‌رسد.

سرگذشت جو بایدن یادآور این است که روایت یک رئیس‌جمهور در سال نخست هرگز همان روایتی نیست که در سال آخر او دیده می‌شود. (یا آنچه دهه‌ها بعد با کار مورخان تجدیدنظرطلب مطرح می‌شود.) از آغاز قرن، آمریکایی‌ها خواهان تغییرات چشمگیر بوده‌اند، اما هنگامی که رؤسای‌جمهور نسخهٔ خود از تغییر را ارائه داده‌اند، عقب کشیده‌اند. این بدان معنا نیست که آخرین رئیس‌جمهوری که دچار زیاده‌روی شده، یعنی دونالد ترامپ، در مسیر مشابهی قرار دارد. اما ممکن است چنین باشد. در واقع، او پیش از این نیز در این مسیر تاریک قدم گذاشته است. «ما خیلی، خیلی نزدیک شده‌ایم به اینکه بتوانیم اغلب شب‌ها ترامپ را نادیده بگیریم»، تاکر کارلسون، چهرهٔ رسانه‌ای راست‌گرا، به یکی از همکارانش پیام داد، زمانی که دورهٔ اول ترامپ رو به افول بود. «واقعاً نمی‌توانم صبر کنم.»

در هیچ‌یک از دوره‌های ترامپ، افکار عمومی هرگز به اندازه‌ای که گاهی دربارهٔ بایدن دیده می‌شد، او را تأیید نکرده است. در این دوره، ترامپ بار دیگر به عمق میزان محبوبیت بایدن سقوط کرده است (۳۷٪ در نظرسنجی گالوپ؛ بایدن بیش از دو سال طول کشید تا به چنین سطحی برسد، پیش از آنکه اندکی ترمیم شود؛ ترامپ در ژوئیه به آن رسید، پیش از آنکه کمی بالا بیاید، تا ۴۱٪). ترامپ بسیار فعال‌تر و «تحول‌آفرین‌تر» از بایدن بوده است. او قدرت بیشتری در ارتباطات دارد و بی‌رحمی یا بی‌شرمی بی‌نظیری در اعمال قدرت نشان داده است. با این حال، ترامپ همان نوع خطاها را تکرار می‌کند، فراتر از این‌که یک پیروزی محدود را به منزلهٔ مجوزی برای رادیکالیسم تفسیر کند. هزینهٔ سیاسی ممکن است زودتر سر برسد، زیرا با وجود مهارت او در ترساندن جمهوری‌خواهان، دیگر نمی‌تواند دوباره نامزد شود.

آشکارترین خطای مشترک، که به‌طور گسترده به آن اشاره شده، انکار تورم است. بایدن آن را موقتی خواند. ترامپ در آوریل با بیان حقیقتی تلخ دربارهٔ تعرفه‌ها، که کودکان باید «به دو عروسک قانع باشند به‌جای ۳۰ عروسک»، آزمایش کرد، اما معمولاً اصرار داشته است که تعرفه‌ها باعث تورم نمی‌شوند، بلکه او تورم را شکست داده، قیمت‌ها در حال کاهش‌اند و «بهترین اقتصاد تاریخ» را داریم. این لاف‌گویی‌های ترامپی اغلب جواب می‌دهد. اما در این مورد در زندگی روزمرهٔ آمریکایی‌ها و با تلاش‌های فزایندهٔ دولت او برای کاهش قیمت‌ها، ازجمله با لغو تعرفه‌ها، دروغ بودنش آشکار است. در شاخص ترکیبی نظرسنجی‌های اکونومیست، تأیید خالص ترامپ در موضوع تورم و قیمت‌ها ۳۳ واحد منفی است.

در موضوع شاخص او—مهاجرت—ترامپ نسخهٔ خاص خود از اشتباه بایدن را مرتکب می‌شود: افراط‌گرایی. بایدن بیشتر محدودیت‌های دوران ترامپ را برداشت و سپس دو سال مرز را نادیده گرفت. ترامپ کار خود را با حمایت گسترده از اخراج‌های جمعی آغاز کرد، اما نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد که بیشتر آمریکایی‌ها از تاکتیک‌های خشن نیروهای مرزی فزایندهٔ او ناخشنودند. حتی خود ترامپ نیز به برخی یورش‌ها اعتراض کرده است، و همین موجب گمانه‌زنی‌هایی شده که تا امروز دربارهٔ کاخ سفید بایدن ادامه داشت: آیا رئیس‌جمهور می‌داند چه اتفاقی در جریان است؟ آیا سیاست او واقعاً توسط تندروترین مشاورانش تدوین و اجرا می‌شود؟

این مرد همچنان پابرجاست

ترامپ در ۷۹سالگی فعال‌تر از بایدنِ دوران ریاست‌جمهوری به‌نظر می‌رسد. و در دورهٔ اولش یک عمل پزشکی کاملاً معمول، کولونوسکوپی، را از سر غرور شخصی پنهان کرد. پس شاید هیچ‌چیز نگران‌کننده‌ای دربارهٔ ام‌آرآی‌ای که او در ماه اکتبر از بخشی از بدنش انجام داد و کاخ سفید از افشای آن خودداری کرده، وجود نداشته باشد. یا شاید این داستان نیز پیچشی ناخوشایند در پیش داشته باشد، همانند بایدن—چرخشی که جمهوری‌خواهان را، همچنان‌که دموکرات‌ها هنوز هستند، خشمگین خواهد کرد؛ بابت سرسختی رئیس‌جمهور در چسبیدن به قدرت.

ترامپ نگرانی‌های موجهی دربارهٔ چگونگی ثروتمند شدن بستگان بایدن به واسطهٔ خدمت او داشت. با این حال خانوادهٔ ترامپ کاری کرده‌اند که «خانوادهٔ تبهکار بایدن» در مقایسه کوچک به‌نظر برسد. چه ترامپ در پایان ثابت شود که عفوها را به مزایده گذاشته یا نه، تصور این‌که مورخی تجدیدنظرطلب روزی شیوه‌های بی‌شمار او در بهره‌برداری آشکار از ریاست‌جمهوری را بستاید دشوار است؛ از جمله پاشیدن عطرِ تجاری‌اش روی صورت یک رهبر خارجیِ جاخورده در دفتر بیضی، همان‌طور که این ماه انجام داد («این بهترین عطر است»، ترامپ گفت).

ترامپ هنوز فرصت دارد مسیرش را اصلاح کند. اما احتمالاً بیشتر به دنبال نصب یک جانشین ستایش‌گر خواهد بود. ولی در نهایت، هر جانشینی داستان خود را خواهد داشت که می‌خواهد روایت کند.