ایزدبانوهای خطرناک در جهان باستان! | عکس

الی بلافاصله دو آسورا را شکست می‌دهد و توجه خود را به آسورای دیگر، راکتابیجا، معطوف می‌کند. راکتابیجا این توانایی را داشت که هربار که یک قطره از خونش با زمین تماس پیدا کند، تکثیر شود. همان‌طور که انتظار می‌رود، وقتی کالی با راکتابیجا جنگید، او نسخه‌های زیادی تولید کرد، اما کالی با مکیدن خون او بدنش را از خون خالی کرد و پس از مرگ، نسخه‌های باقی‌مانده را خورد. در برخی نسخه‌ها، او حتی بر جنازه‌های آن‌ها می‌رقصد.

رفتار ترسناک کالی همچنین در نمادشناسی او منعکس شده است. او معمولاً به رنگ آبی تیره یا سیاه با چشمان قرمز و زبان روشنِ بیرون‌آمده نشان داده می‌شود. دهان باز او دندان‌های تیز و فک برنده او را نمایان می‌کند و در برخی نمایش‌ها سه چشم دارد که نمایانگر گذشته، حال و آینده هستند.

کالی معمولاً برهنه به تصویر کشیده می‌شود و با تزئینات ترسناک همراه است. او اغلب با دامن ساخته‌شده از اعضای بریده‌ی بدن و گردنبندی از جمجمه‌ها و سرهای بریده به نمایش در می‌آید. در بسیاری از تصاویر، او چهار دست دارد؛ یکی همیشه سلاح در دست دارد و دیگری سر بریده‌ای را نگه می‌دارد. یکی دیگر از همراهان خونین او، شریکش شیوا است که معمولاً زیر پای او له‌شده نشان داده می‌شود.

با وجود ظاهر ترسناک، کالی نخستین الهه از ده ماهاویدیا است؛ الهه‌های هندو که نماینده خرد هستند و کالی معمولاً به عنوان بالاترین الهه در سیستم معنوی تانتریک شناخته می‌شود. افزون بر این، ماهاویدیاها به عنوان ده جنبه از الهه مادر بزرگ، دورگا، در نظر گرفته می‌شوند. به عنوان نخستین ماهاویدیا، کالی تجسم براهمان، واقعیت بنیادی جهان، بنا به نوشته‌های مقدس هندو است.

۵. نِمِسیس، یونان باستان

عدالت و انتقام الهی، پیر-پل پردون، ۱۸۰۵–۱۸۰۶ میلادی

امروزه کلمه یونانی «نِمِسیس» را برای توصیف دشمن دیرینه یا عامل سقوط کسی به کار می‌بریم. این واژه از نام الهه یونان باستان، نمسیس، گرفته شده است. او دختر نیکس بود و تجسم شب و تاریکی محسوب می‌شد. نمسیس نماینده حس تعادل کیهانی بود، شبیه الهه مصری ماعت و همچنین نماد انتقام الهی بود.

نمسیس نخستین بار در کتاب «تئوگونیا یا تبارنامه خدایان» هزیود ذکر شده، جایی که او بدون پدر و تنها فرزند نیکس بود. هزیود توضیح می‌دهد که نیکس فرزندان زیادی به دنیا آورد که هر کدام نماینده نیروهای بنیادین و ترسناک بودند، مانند هیپنوس (خواب)، اویزیس (رنج)، مویری (سرنوشت) و تاناتوس (مرگ).

در اسطوره‌های اصلی، نمسیس عامل سرنوشت بود، اما تا قرن چهارم قبل از میلاد، او نماینده خشم الهی نیز شد. نمسیس دشمن غرور بود و کسانی را که خودخواهی افراطی داشتند، مجازات می‌کرد.

در کتاب «دگردیسی‌ها» اووید، نمسیس نارسسوس را به دلیل رد یک حوری مجازات کرد. او به حوضچه‌ای کشیده شد و عاشق تصویر خودش شد که در نهایت به مرگش انجامید.

نمسیس در زندگی روزمره انسان‌ها هم نقش داشت و اطمینان حاصل می‌کرد که همه سهم عادلانه‌ای از خوشی و درد دریافت کنند. در هنر، او اغلب همراه با تایکه، الهه شانس، نشان داده می‌شد تا تعادل بین خوش‌شانسی و غرور حفظ شود. او همواره به شکل الهه‌ای بالدار با اخمی مشخص نمایش داده می‌شد و پیام‌رسان بدخبر کیهانی بود.

۶. مور-ریوگان، اساطیر ایرلندی

کوشولین سوار بر ارابه در نبرد، جوزف لیندنکر، حدود ۱۹۱۱ میلادی

موریگان یا مور-ریوگان، الهه پیچیده سلتی است که بیشتر به عنوان الهه مرگ شناخته می‌شود. شواهد او را می‌توان در دوره نوسنگی ایرلند ردیابی کرد، اما شکل شناخته‌شده او نخستین بار در منابع لاتین قرن هشتم میلادی ذکر شده است. شخصیت او مجموعه‌ای از جادو و ویرانی است.

نام موریگان «ملکه شبح» ترجمه می‌شود. «مور» از ریشه هندواروپایی به معنی ترس است و «ریگان» به معنی ملکه. در متون اولیه، موریگان یک الهه سه‌گانه بود، شبیه الهه یونانی هکاته و تا قرن یازدهم یک شخصیت واحد در نظر گرفته نشد. با این حال، در طول قرون وسطی، می‌توانست هم به شکل واحد و هم سه‌گانه تفسیر شود. این سه بخش اغلب «موریگان، بادب و نِمین» یا «موریگان، بادب و ماچا» نامیده می‌شدند.