بازنشستگان؛ میان تورم و همسان‌سازی، چشم‌انتظار زندگی با آرامش

به گزارش پارسینه،   فرزانه متین‌فر در چندثانیه نوشت: بخشنامه بودجه ۱۴۰۵ آمد و همان حرف تکراری سال قبل را تکرار کرد: “افزایش ۲۰ درصدی حقوق کارکنان و بازنشستگان”. اما این عدد روی کاغذ، در دنیای واقعی با تورم سرسام‌آور چه می‌کند؟

محاسبه ساده نیست؛ یک بازی با دو کارت است:

کارت اول: افزایش ۲۰ درصدی پایه

بازنشسته‌ای که امسال ۱۶ میلیون می‌گیرد، در نگاه اول سال آینده می‌شود ۱۹.۲ میلیون تومان. اما همین جا ماجرا تمام نمی‌شود.

کارت دوم: قرعه‌کشی به نام “همسان‌سازی”

اینجاست که ماجرا پیچیده و بعضاً تلخ می‌شود. حقوق نهایی با یک فاکتور مبهم به نام “همسان‌سازی” تعیین می‌شود. یعنی ممکن است درصدی به این عدد اضافه شود، اما برای همه یکسان نیست و مثل یک معماست.

سفره بازنشسته؛ گرم می‌شود یا خالی‌تر؟

بیایید فرض کنیم آن بازنشسته با حقوق ۱۶ میلیونی، با احتساب همسان‌سازی به رقم بهتری، مثلاً ۲۰ یا ۲۱ میلیون تومان برسد.

آیا این افزایش، کفاف زندگی را می‌دهد؟ با تورمی که کمر همه را خرد کرده، حتی افزایش ۵ میلیونی هم فقط برای جبران بخشی از قدرت خرید از دست رفته است، نه بیشتر. قیمت دارو، گوشت، مرغ و مایحتاج اولیه هر ماه بالاتر می‌رود.

چشم بازنشستگان به چیست؟ نه به یک عدد روی کاغذ، بلکه به “عدالت” و “قابل پیش‌بینی بودن” است. آنها چشم به افزایشی دارند که:

* قدرت خریدشان را حفظ کند، نه اینکه فقط عدد حساب بانکی‌شان را بزرگتر کند.

* شفاف و برای همه یکسان باشد، نه اینکه نتیجه آن به سازوکار پیچیده “همسان‌سازی” وابسته باشد.

* شانس یک زندگی با حداقل آرامش را به آنها برگرداند.

افزایش ۲۰ درصدی، یک مسکن موقت است برای درد مزمن معیشت. بازنشسته امروز، دغدغه‌اش نان شب نیست، بلکه دارو، هزینه‌های پیش‌بینی‌نشده و آینده نامعلوم است. تا زمانی که افزایش حقوق پشت پیچ و خم “همسان‌سازی” قفل شود و پایش به پای تورم نرسد، این دور باطل فقر روزافزون ادامه خواهد داشت.

بازنشسته عزیز،چشم‌انداز معیشت در ۱۴۰۵، باز هم به “شانس” تو در سیستم همسان‌سازی گره خورده است. این افزایش، نفس‌گیری است، اما برای زنده ماندن، نه برای زندگی کردن.