کشف ردپاهای مشابه 120 میلیون ساله در دو طرف اقیانوس اطلس

فرادید| دیرین‌شناسان مجموعه‌ای مشابه از ردپاهای دایناسور را در دو سوی اقیانوس اطلس، یکی در برزیل و دیگری در کامرون شناسایی کرده‌اند. این یافته در پژوهشی که به‌تازگی توسط موزه تاریخ طبیعی و علم نیومکزیکو منتشر شده، ارائه شده است.

به گزارش فرادید، این ردپاها که در بسترهای باستانی رودخانه‌ها و دریاچه‌ها حفظ شده‌اند، نشان می‌دهند دایناسورها زمانی روی یک خشکی پیوسته قدم می‌زدند، پیش از آنکه قاره‌ها از هم جدا شوند. این ردپاها که از نزدیک به ۱۲۰ میلیون سال پیش به جای مانده‌اند، داستان مهاجرت ماقبل‌تاریخی را روایت می‌کنند و درک عمیق‌تری از چگونگی جابه‌جایی دایناسورها روی ابر‌قاره‌ای یکپارچه ارائه می‌دهند.

قاره‌هایی که زمانی به هم متصل بودند

به گفته لوئیس اِل. جِیکوبز، دیرین‌شناس و نویسنده اصلی این پژوهش، ردپاهای یافت‌شده در برزیل و کامرون چندین ویژگی کلیدی مشترک دارند. هر دو در دره‌های باستانی رودخانه‌ها حفظ شده‌اند که محیطی مناسب برای رفت‌وآمد جانوران بوده است.

جیکوبز می‌گوید: «ما تعیین کردیم از دید قدمت، این ردپاها مشابه‌ هستند. از بسترهای زمین‌شناسی و تکتونیک صفحه‌ای هم مشابه بودند. از دید شکل هم کمابیش یکسان‌ هستند.»

آن زمان، این دو منطقه بخشی از یک خشکی بزرگ‌تر بودند و نزدیکی آن‌ها امکان جابه‌جایی آسان بین‌شان را فراهم می‌کرد. او همچنین توضیح می‌دهد که این «نوار باریک خشکی» میان شمال‌شرقی برزیل و کامرون احتمالاً نوعی گذرگاه بوده که جانوران می‌توانستند آزادانه در آن رفت‌وآمد کنند، پیش از آنکه اقیانوس پهناوری بین آن‌ها شکل بگیرد.

همان‌طور که جیکوبز اشاره می‌کند، دو قاره حدود ۱۴۰ میلیون سال پیش شروع به جدا شدن کردند و مدت‌ها بعد اقیانوس اطلس جنوبی میان آنه شکل گرفت. اما پیش از این گسست، جانورانی مانند دایناسورها می‌توانستند آزادانه روی پل زمینی که آفریقا و آمریکای جنوبی را به هم متصل می‌کرد، رفت‌وآمد کنند.

این تصویر ردپای یک تروپود را در حوضه سوسا در شمال‌شرقی برزیل نشان می‌دهد

چگونه ردپاها رفتار دایناسورها را آشکار می‌کنند

برپایه‌ی این پژوهش، ردپاها داده‌های شخصی‌تری ارائه می‌دهند: نگاهی واقعی به نحوه زندگی، حرکت و حتی همراهان احتمالی دایناسورها.

ردپاهای کشف‌شده در برزیل و کامرون احتمالاً متعلق به ترکیبی از تروپودها (دایناسورهای سه‌انگشتی گوشت‌خوار آن دوران) و همچنین دایناسورهای چهارپای بزرگ‌تر مانند سوروپودها یا اورنیتیشیاها بوده‌اند. جیکوبز تأکید می‌کند آثار بجا‌مانده نوع ویژه‌ای از فسیل‌ها هستند، آنچه او «فسیل‌های رفتاری» می‌نامد.

«ردپاهای دایناسورها نادر نیستند، اما برخلاف استخوان‌هایی که معمولاً یافت می‌شوند، ردپاها سند رفتار دایناسورها هستند؛ این‌که چگونه راه می‌رفته‌اند، می‌دویده‌اند یا رفتارهای دیگر، همراه چه کسانی بوده‌اند، از چه محیطی عبور کرده‌اند، جهت حرکتشان چه بوده و در چه موقعیتی قرار داشته‌اند.»

برای نمونه، ردپاهای یافت‌شده در برزیل و کامرون احتمالاً در بسترهای گِلی رودخانه‌ها ایجاد شده‌اند و تصویری دقیق از جهان ماقبل‌تاریخ را ثبت کرده‌اند. در این محیط‌های باستانی، دایناسورها ممکن بود گروهی حرکت کنند یا مسیرهای خاصی را دنبال کنند، مشابه حیوانات امروزی که مسیرهای مهاجرتی یا مسیرهای تغذیه در امتداد رودخانه‌ها را دنبال می‌کنند.

دو ردپای دایناسور در حوضه کوم در کامرون قابل‌مشاهده‌ هستند، آثاری که در حوضه‌ای متعلق به ۱۲۰ میلیون سال پیش حفظ شده‌اند

مترجم: زهرا ذوالقدر