مرگ ۶۲ هزار پنگوئن به‌دلیل گرسنگی در سواحل آفریقای جنوبی طی دههٔ گذشته؛ چرا این اتفاق افتاد؟

تحقیقی تازه نشان می‌دهد ترکیبی بی‌رحمانه از تغییرات محیطی و شیوه‌های ماهیگیری انسان باعث شد ده‌ها هزار پنگوئن بالغ آفریقایی در سواحل آفریقای جنوبی غذای کافی برای زنده ماندن نداشته باشند؛ اتفاقی که تنها در هشت سال جمعیت آن‌ها را حدود ۹۵ درصد کاهش داد.

به گزارش انتخاب و به نقل از sciencealert؛  ریچارد شرلی، زیست‌شناس حفاظت از طبیعت در دانشگاه اکستر، می‌گوید:
«این کاهش‌ها در مناطق دیگر نیز دیده شده است.» او اشاره می‌کند که این گونه «در ۳۰ سال گذشته کاهش جمعیتی نزدیک به ۸۰ درصد را تجربه کرده است.»

هر سال، پنگوئن‌های آفریقایی (Spheniscus demersus) حدود ۲۰ روز را روی خشکی می‌گذرانند تا پرهای فرسوده‌شان را بریزند و پرهای جدیدی برای حفظ عایق و ضدآب بودن رشد کنند.

مرتبط: دریاچه‌های آمازون گرم‌تر از جکوزی شدند و صدها دلفین را کشتند

معمولاً این پرندگان پیش از این دورهٔ روزه‌داری، بدن خود را چاق می‌کنند؛ اما میان سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۱۱، ذخایر اصلی غذای آن‌ها یعنی ساردین‌های گونهٔ Sardinops sagax به حدود ۲۵ درصد بیشینهٔ تاریخی خود سقوط کرد.

شرلی می‌گوید:
«اگر غذا پیش از آغاز پرریزی یا بلافاصله پس از آن به‌سختی پیدا شود، پنگوئن‌ها ذخیرهٔ کافی برای گذراندن این دورهٔ روزه‌داری نخواهند داشت. ما دسته‌های بزرگی از لاشه‌ها پیدا نمی‌کنیم؛ احساس ما این است که احتمالاً در دریا می‌میرند.»

بین سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۱۱ دو محل مهم تولیدمثل پنگوئن آفریقایی با گرسنگی جمعی روبه‌رو شدند و حدود ۶۲ هزار پرندهٔ بالغ جان خود را از دست دادند.

رابرت کرافورد، اکولوژیست وزارت جنگل‌ها، شیلات و محیط زیست کیپ‌تاون، همراه با همکارانش کشف کردند که تغییرات دما و شوری آب بر اثر تغییرات آب‌وهوایی ناشی از انسان علت اصلی سقوط ذخایر ماهی بوده است. هم‌زمان، فشارهای صنعت ماهیگیری همچنان بالاست.

شرلی توضیح می‌دهد:
«بقای پنگوئن‌های بالغ – به‌خصوص در دورهٔ حیاتی پرریزی سالانه – به‌شدت به در دسترس بودن طعمه وابسته بود. نرخ استثمار ساردین که در سال ۲۰۰۶ برای مدتی کوتاه به ۸۰ درصد رسید، در زمانی که ذخایر ماهی به دلیل تغییرات محیطی کاهش یافته بود، احتمالاً مرگ‌ومیر پنگوئن‌ها را تشدید کرد.»

وضعیت پنگوئن‌های آفریقایی از آن زمان تاکنون بهتر نشده است و این گونه اکنون در فهرست به‌شدت در معرض خطر انقراض قرار دارد؛ در سال ۲۰۲۴ کمتر از ۱۰ هزار جفت تولیدکننده باقی مانده است.

مانند مرگ‌ومیر گستردهٔ دلفین‌های رودخانه‌ای، اقدامات محلی برای کاهش این بحران تنها تا حدی مؤثرند.

شرلی می‌گوید:
«روش‌های مدیریت شیلات که میزان صید ساردین را هنگام کاهش ذخایر به کمتر از ۲۵ درصد ظرفیت بیشینه کم کنند و اجازه دهند بالغ‌های بیشتری برای تخم‌ریزی زنده بمانند، می‌تواند کمک‌کننده باشد، هرچند برخی گروه‌ها با این رویکرد مخالفت می‌کنند.»

پژوهشگران هشدار می‌دهند بدون رسیدگی به تغییرات محیطی، احیای جمعیت پنگوئن‌ها «بسیار دشوار» خواهد بود. در مسیر فعلی، پنگوئن‌های آفریقایی ممکن است در کمتر از یک دهه منقرض شوند.

فعالیت‌های انسانی حیات‌وحش زمین را در مقیاسی بی‌سابقه نابود می‌کند. جمعیت جانوران از دههٔ ۱۹۷۰ تاکنون بیش از دو سوم کاهش یافته است.

در کنار نابودی گستردهٔ صخره‌های مرجانی، مرگ تعداد زیادی مارماهی، پرنده، فیل آفریقایی و دلفین رودخانه‌ای، این رویداد نیز یکی دیگر از فجایع توده‌ای مرگ‌ومیر است که اکنون به تغییرات آب‌وهوایی نسبت داده می‌شود.

از پلاستیک‌ها تا آفت‌کش‌ها، از تخریب زیستگاه‌ها تا شکار، انسان‌ها به زندگی اطراف خود فرصتی برای نفس کشیدن نمی‌دهند.

پژوهشگران مدت‌هاست هشدار می‌دهند که برای توقف این روند خون‌ریزی گستردهٔ حیات در سیاره، کاهش جهانی مصرف سوخت‌های فسیلی حیاتی است؛ در غیر این صورت، تلاش برای جبران این خسارت‌ها مانند چسب زدن روی استخوان شکسته خواهد بود.