کشفی جدید که با کاهش مصرف نوعی اسیدآمینه، طول عمرتان را تا یک‌سوم بیشتر می‌کند

پژوهشگران توانسته‌اند با کاهش ساده یک اسیدآمینه در رژیم غذایی موش‌ها، طول عمر آن‌ها را تا ۳۳ درصد افزایش دهند. این یافته این پرسش مهم را مطرح می‌کند که این روش چگونه می‌تواند به افزایش طول عمر انسان با اصلاح رژیم غذایی هدفمند منجر شود.

یافته‌های کلیدی این پژوهش که در نشریه علمی «Cell Metabolism» منتشر شده است، نشان می‌دهد که دانشمندان با تحقیق بر روی موش‌ها نشان داده‌اند که محدود کردن دریافت اسیدآمینه ضروری «ایزولوسین» در رژیم غذایی می‌تواند روند پیری را کند کرده و حتی طول عمر را افزایش دهد. این نتایج امیدبخش، احتمال طراحی مداخلات تغذیه‌ای هدفمند برای افزایش طول عمر و بهبود کیفیت زندگی انسان را مطرح می‌کند.

ایزولوسین: اسیدآمینه‌ای حیاتی اما بالقوه آسیب‌زا

ایزولوسین یکی از سه اسیدآمینه شاخه‌دارِ ضروری برای ساخت پروتئین در بدن است. با وجود نقش حیاتی آن، بدن قادر به تولید این اسیدآمینه نیست و باید از این منابع غذایی شامل تخم‌مرغ، لبنیات، پروتئین سویا و انواع گوشت تأمین شود.

به گفته دکتر دادلی لَمینگ از دانشگاه ویسکانسین: «ترکیب‌های مختلف موجود در رژیم غذایی ما، ارزشی فراتر از محتوای کالری‌شان دارند و تاثیرات مستقیمی بر سلامت بدن می‌گذارند.»

مطالعات قبلی نشان داده‌اند افرادی که شاخص توده بدنی (BMI) بالاتر دارند، معمولاً مقدار بیشتری ایزولوسین مصرف می‌کنند.

آزمایشی نوآورانه روی موش‌های بالغ

برای بررسی دقیق‌تر این ارتباط، پژوهشگران آزمایشی را با موش‌هایی حدوداً شش‌ماهه (معادل ۳۰ سال در انسان) طراحی کردند. موش‌ها به سه گروه شامل رژیم غذایی معمولی شامل ۲۰ اسیدآمینه رایج، رژیم با کاهش دو‌سوم همه اسیدآمینه‌ها و سوم رژیم با کاهش دو‌سوم ایزولوسین و بدون تغییر سایر اسیدآمینه‌ها تقسیم شدند. موش‌ها آزاد بودند هر مقدار بخواهند غذا بخورند، اما تنها از رژیم تعیین‌شده و نتایج بسیار شگفت‌انگیز بود.

اثر محدودیت ایزولوسین با افزایش طول عمر (نرها) با ۳۳٪ و افزایش طول عمر (ماده‌ها) با ۷٪ و نیز بهبود ۲۶ شاخص‌ سلامتی همراه بود.

فواید غیرمنتظره برای سلامتی

محدودسازی ایزولوسین نه‌تنها طول عمر را افزایش داد بلکه کیفیت زندگی موش‌ها را نیز بهبود بخشید. پژوهشگران مشاهده کردند که کاهش شکنندگی مرتبط با سن، بهبود کنترل قند خون، حفظ توده عضلانی و کاهش ریزش مو را به همراه داشت.

موش‌های این گروه با وجود مصرف کالری بیشتر، وزن متعادل‌تری داشتند و انرژی بیشتری می‌سوزاندند. در موش‌های نر، کاهش بزرگی پروستات مرتبط با سن و کاهش خطر تومورهای سرطانی نیز ثبت شد.

آیا این یافته‌ها به انسان تعمیم‌پذیر است؟

با وجود نتایج امیدوارکننده، تعمیم مستقیم این الگو به انسان پیچیده است. دکتر لَمینگ هشدار می‌دهد که:

«نمی‌توان به سادگی همه افراد را روی رژیمی کم‌ایزولوسین قرار داد.» زیرا کاهش گسترده پروتئین ممکن است برای سلامت انسان مضر باشد.

پژوهشگران احتمال توسعه داروهایی که مسیرهای متابولیک ایزولوسین را مسدود کنند را مطرح کرده‌اند، اما این امر نیازمند بررسی‌های بیشتر درباره دوز، ایمنی و تفاوت‌های فردی و جنسیتی است.