توافق دشمن اسرائیل با ایران؛ همسایه مهربان خشاب تهران را پُر کرد

در حالی که فشار تحریم‌های غربی همچنان اقتصاد ایران را تحت‌تأثیر قرار داده، کارشناسان تأکید دارند که نگاه به ظرفیت‌های کشاورزی و غذایی کشورهای منطقه می‌تواند راهی کارآمد برای کاهش هزینه‌های واردات، تقویت صادرات و ایجاد یک مسیر پایدار برای امنیت غذایی کشور باشد.

روز سه شنبه، وزیر جهاد کشاورزی ایران و وزیر امنیت غذایی پاکستان در تهران به توافقی رسیدند که حجم مبادلات تجاری دو کشور را از سطح کنونی ۱.۳ میلیارد دلار به بیش از ۳ میلیارد دلار افزایش خواهد داد. این توافق، شامل واردات گوشت از پاکستان و توسعه همکاری‌های گسترده در حوزه‌های دام، غلات و محصولات کشاورزی است؛ حوزه‌ای که تهران سال‌هاست به دنبال تنوع‌بخشی و کاهش وابستگی خود به کشورهای دور بوده است.

کارشناسان اقتصادی می‌گویند که چنین توافق‌هایی برای ایران چند مزیت کلیدی دارد. نخست اینکه کشورهای همسایه به دلیل نزدیکی جغرافیایی، هزینه حمل و نقل و مبادلات را به‌طور چشمگیری کاهش می‌دهند و همین امر باعث می‌شود واردات مواد غذایی برای کشور ارزان‌تر تمام شود. دوم آنکه، امکان تهاتر کالایی با این کشورها وجود دارد؛ روشی که به‌ویژه در شرایط تحریم، یک ابزار مهم برای ادامه مبادلات است. در این چارچوب، ایران می‌تواند محصولات صنعتی یا پتروشیمی خود را در برابر دریافت مواد غذایی و دام از کشورهای منطقه مبادله کند.

به باور تحلیلگران، پاکستان جایگاهی ویژه در این میان دارد. این کشور نه تنها یکی از تولیدکنندگان اصلی دام و غلات در جنوب آسیا به شمار می‌رود، بلکه روابط سیاسی نسبتاً پایداری با تهران دارد. واردات گوشت از پاکستان، علاوه بر تأمین نیاز داخلی ایران، می‌تواند به تنظیم بازار داخلی و کاهش قیمت‌ها نیز کمک کند.

از سوی دیگر، این همکاری‌ها در قالب تجارت منطقه‌ای می‌تواند زمینه‌ساز گسترش صادرات محصولات کشاورزی ایران به پاکستان و دیگر کشورهای همسایه باشد. محصولاتی مانند زعفران، خشکبار، خرما و برخی فرآورده‌های صنایع غذایی ایرانی، در بازار پاکستان و کشورهای آسیای مرکزی با استقبال بالایی مواجه هستند.

مهم‌تر از همه، چنین توافق‌هایی ایران را از اتکا به کشورهای اروپایی و غربی که در قید و بند تحریم‌ها مانع تبادلات مالی و کالایی می‌شوند، بی‌نیاز می‌سازد. رویکرد تازه تهران نشان می‌دهد که تمرکز بر همکاری‌های منطقه‌ای نه تنها یک ضرورت اقتصادی، بلکه یک استراتژی بلندمدت برای تأمین امنیت غذایی و شکستن حلقه فشارهای خارجی است.

با توجه به شرایط فعلی، انتظار می‌رود جزئیات بیشتری از این توافق و فهرست کالاهایی که میان دو کشور تهاتر خواهند شد از سوی وزارت جهاد کشاورزی اعلام شود. این مسیر تازه می‌تواند الگویی برای روابط ایران با دیگر همسایگان همچون قزاقستان، ترکمنستان و حتی عراق باشد؛ کشورهایی که ظرفیت بالایی در صادرات گندم، برنج و گوشت دارند.

در نهایت، ایران با استفاده از ظرفیت‌های کشاورزی منطقه‌ای، نه تنها هزینه‌های واردات خود را کاهش می‌دهد، بلکه به سمت یک استقلال غذایی پایدار حرکت می‌کند؛ استقلالی که در شرایط تحریم، حیاتی‌تر از همیشه به نظر می‌رسد.