مدیران گمشده در شکست/ آقای تاجرنیا، کجا غیبتان زده؟!

سرویس ورزش «انتخاب»: باخت ۷ بر یک استقلال به الوصل، فقط یک نتیجه ناامیدکننده نبود؛ یک کابوس تمام‌عیار بود که قلب هواداران را شکست و اعتبار این تیم بزرگ را لکه‌دار کرد. این فاجعه، زنگ خطری برای مدیریت فوتبال ایران است. در هر جای دنیا، چنین افتضاحی مدیران را به تکاپو می‌اندازد؛ یا استعفا می‌دهند یا حداقل روبه‌روی هواداران می‌ایستند و توضیح می‌دهند. اما اینجا، انگار پاسخگویی یک واژه غریبه است و مدیران ترجیح می‌دهند زیر سایه شکست قایم شوند.

هیئت مدیره استقلال، که با کلی سر و صدا راهی امارات شده بودند، حالا بعد از این تحقیر تاریخی، انگار زبانشان را قورت داده‌اند. نه خبری از بیانیه است، نه عذرخواهی، نه حتی یک کلمه برای دلداری هوادارانی که هنوز در شوک‌اند. این بی‌صدا ماندن، چیزی نیست جز شانه خالی کردن از بار مسئولیت.

البته که نمی‌شود همه تقصیرها را گردن مدیران انداخت. ریکاردو ساپینتو و بازیکنان هم با تصمیم‌های اشتباه، خطاهای فاحش و بازی پراکنده‌شان، حسابی در این رسوایی سهیم‌اند. ولی مگر می‌شود نقش مدیران را ندید؟ علی تاجرنیا و بقیه اعضای هیئت مدیره کجای این ماجرا ایستاده‌اند؟ همان تاجرنیایی که تا دیروز برای هر موضوع پیش‌پاافتاده‌ای در فضای مجازی سروصدا راه می‌انداخت، حالا انگار غیبش زده.

می‌گویند تاجرنیا بازی را کنار رفقایش تماشا کرد، اما وقتی سوت پایان خورد، مثل روح محو شد. پیشکسوتان می‌گویند او فقط بلد است در روزهای خوشی ژست بگیرد و وقتی اوضاع خراب می‌شود، غیبش می‌زند. انگار این سکوت، بخشی از نقشه اوست؛ همان نقشه‌ای که قبلاً با اسم پیتسو موسیمانه کلید خورد و حالا شاید با نام کلارنس سیدروف بخواهد ساپینتو را کنار بزند تا باز هم یک مربی خارجی جدید بیاورد و خودش را ناجی نشان دهد.

اما مشکل فقط مربی و بازیکن نیست. خریدهای گران‌قیمت بی‌فایده، برنامه‌ریزی‌های شلخته و تصمیم‌های نسنجیده، تیمی را که باید غوغا می‌کرد، به این روز انداخته است. وقتی تیمی با این همه ستاره و بودجه، این‌قدر تحقیر می‌شود، سؤال اینجاست: چرا مدیران جواب پس نمی‌دهند؟

ساپینتو و بازیکنان باید تاوان اشتباهاتشان را بدهند، ولی مدیران چه؟ تاجرنیا، که انگار استقلال را پله‌ای برای بلندپروازی‌های خودش کرده، فکر می‌کند با چند ژست و حرف‌های قشنگ می‌تواند از این مخمصه فرار کند؟

هواداران استقلال، که با عشق به تیمشان زنده‌اند و برای هر برد و باختش دل می‌سوزانند، حق دارند بدانند چه خبر است. آنها نباید قربانی مدیرانی شوند که با تصمیم‌های اشتباه و نمایش‌های رسانه‌ای، آینده تیم را به باد می‌دهند.

این باخت، شاید فقط یک بازی نباشد؛ شاید آینه‌ای باشد که نشان دهد مدیریت فوتبال ایران چقدر لنگ می‌زند. پیامی به همه مدیرانی که فکر می‌کنند می‌توانند بی‌صدا از کنار هواداران رد شوند.

دیگه وقت آن است که سکوت تمام شود. استقلال و هوادارانش شایسته صداقت و پاسخگویی‌اند.