رویاهایی که زیر آب خاموش شدند؛ صابر کاظمی؛ آرام، محبوب، بی‌ادعا

والیبال ایران یکی از درخشان‌ترین ستاره‌های خود را از دست داد. صابر کاظمی، ملی‌پوش جوان و محبوب تیم ملی، پس از روزها مبارزه میان مرگ و زندگی، سرانجام در ۱۴ آبان ۱۴۰۴ در سن ۲۶ سالگی چشم از جهان فروبست.

به گزارش «شایانیوز» و به نقل از فرارو، او متولد ۳ دی ۱۳۷۷ در استان گلستان بود؛ جوانی آرام، محجوب و بی‌ادعا که از زمین‌های خاکی ترکمن‌صحرا تا سکوهای قهرمانی آسیا، مسیرش را با تلاش و پشتکار ساخت. در سال‌های اخیر، بسیاری از کارشناسان از او به‌عنوان «آینده والیبال ایران» یاد می‌کردند، پشت‌خط‌زنی که قدرت سرویس و پرش‌هایش، یادآور دوران طلایی ستارگان پیشین این ورزش بود.

از قهرمانی تا حادثه

صابر در کارنامه خود قهرمانی‌های متعددی دارد؛ از طلای بازی‌های آسیایی جاکارتا ۲۰۱۸ گرفته تا قهرمانی در مسابقات قهرمانی آسیا ۲۰۲۱ ژاپن که در آن عنوان ارزشمندترین بازیکن قاره آسیا را به دست آورد.

اما سرنوشت برای این ورزشکار جوان، پایانی تلخ رقم زد. در ۲۵ مهر ۱۴۰۴ تنها ۶ روز بعد از اخذ قرارداد با الریان صابر کاظمی که برای شنا به هتل محل استقرار باشگاه خود در قطر رفته بود به علتی نامعلوم دچار عارضه مغزی شد و به کما رفت و سپس به بیمارستانی در دوحه منتقل شد. شایعات بسیاری درباره برق گرفتگی یا سکته قلبی وی گفته شد که هیچ‌کدام به‌طور مستقل مورد تأیید مقامات رسمی باشگاه الریان و کشوری قطر قرار نگرفت. در نهایت پس از اینکه چند روز در بیمارستان قطر بود و پزشکان قطری از ادامه درمان او ناامید شدند با تصمیم خانواده‌اش صابر به ایران منتقل شد اما در نهایت پزشکان ایرانی از مرگ مغزی او خبر دادند و جامعه ورزش کشور را در شوک فرو برد.

وداعی غریب و تلخ

روزهای پس از حادثه، خانواده، دوستان و هم‌تیمی‌ها و مردم ایران با چشمانی نگران اخبار وضعیت او را دنبال کردند. امیدها بارها زنده شد و دوباره فرو ریخت. تا آنکه سرانجام در ۱۴ آبان، قلب صابر برای همیشه از تپش ایستاد.

کاظمی نه‌فقط یک قهرمان ورزشی، بلکه الگوی نسلی بود که از رویاهای کوچک آغاز کرد و تا بزرگ‌ترین افتخارات آسیا رسید.

میراثی که باقی می‌ماند

پرش‌های صابر در زمین والیبال در این عمر کوتاه ورزشی‌اش، در خاطره مردم ایران جاودانه خواهد ماند. جامعه والیبال ایران امروز در غم از دست دادن صابر کاظمی عزادار است. اما در میان این اندوه، یاد و نام او همچنان زنده است؛ یادآور اینکه عشق و تلاش حتی با رفتن آدم‌ها هم از بین نمی‌رود.