تصاویر؛ مرگبارترین جنگنده‌های جنگ جهانی اول؛ از نیوپور ۱۷ تا آلباتروس

فرادید| اگر به عنوان یک انسان امروزی به جنگنده‌های جنگ جهانی اول نگاهی بیندازیم، باور نمی‌کنیم که این جعبه های فلزی، روزی جان بسیاری از انسان‌ها را گرفته‌اند.

به گزارش فرادید، اما در جهان امروز، جنگنده‌ها بیشتر از همیشه رشد کرده و به فناوری‌های روز دنیا مجهز هستند. در حال حاضر نیز مشاهده تعدادی از جنگنده‌های موجود در جنگ جهانی اول که در آن زمان از به‌روزترین فناوری‌ها بهره می‌بردند، می‌تواند تغییر چهره جهان امروز و ۱۰۰ سال پیش را به خوبی برای ما ترسیم کند.

فوکر Dr.I (Fokker Dr.I)

فوکر Dr.I، یک جنگنده سه‌باله آلمانی، به یکی از نمادهای جنگ جهانی اول تبدیل شد، به‌ویژه به دلیل ارتباطش با خلبان افسانه‌ای مانفرد فون ریشتهوفن، ملقب به “بارون سرخ”. این جنگنده که در سال ۱۹۱۷ معرفی شد، با موتور روتاری Oberursel UR.II با توان ۱۱۰ اسب بخار، سرعت حداکثر ۱۸۵ کیلومتر بر ساعت و مانورپذیری فوق‌العاده‌ای داشت. طراحی سه‌باله آن، پایداری و چابکی را در نبردهای هوایی افزایش داد، اما سرعت پایین‌تر نسبت به رقبا و مشکلات موتور، از جمله گرمایش بیش از حد، نقاط ضعف آن بود. فوکر Dr.I با دو مسلسل ۷.۹۲ میلی‌متری LMG 08/15، در نبردهای هوایی علیه جنگنده‌های متفقین مانند سوپویث کمل نقش مهمی ایفا کرد، هرچند عمر عملیاتی کوتاهی داشت و تا اواخر ۱۹۱۸ از خدمت خارج شد.

سوپویث کمل (Sopwith Camel)

سوپویث کمل، جنگنده‌ای بریتانیایی که در سال ۱۹۱۷ وارد خدمت شد، به یکی از موفق‌ترین جنگنده‌های متفقین در جنگ جهانی اول تبدیل شد و حدود ۱۳۰۰ پیروزی هوایی را به نام خود ثبت کرد. این جنگنده تک‌باله با موتور Clerget 9B با توان ۱۳۰ اسب بخار، سرعت حداکثر ۱۸۵ کیلومتر بر ساعت داشت و به دو مسلسل ویکرز ۷.۷ میلی‌متری مجهز بود. طراحی آن با تمرکز جرم در قسمت جلویی (به دلیل موتور روتاری و تسلیحات) باعث مانورپذیری بالا اما کنترل دشوار شد، به‌طوری که بسیاری از خلبانان تازه‌کار در هنگام آموزش با آن سقوط کردند. سوپویث کمل در نبردهای هوایی علیه فوکر Dr.I و دیگر جنگنده‌های آلمانی نقش کلیدی داشت و تا پایان جنگ به‌عنوان یک جنگنده خط مقدم باقی ماند.

نیوپور ۱۷ (Nieuport 17)

نیوپور ۱۷، یک جنگنده فرانسوی که در سال ۱۹۱۶ معرفی شد، به دلیل طراحی سبک و مانورپذیری بالا، در میان خلبانان متفقین بسیار محبوب بود. این جنگنده تک‌باله با موتور Le Rhône 9J با توان ۱۱۰ اسب بخار، سرعت حداکثر ۱۷۷ کیلومتر بر ساعت داشت و معمولاً به یک مسلسل ویکرز ۷.۷ میلی‌متری مجهز بود که از روی بال شلیک می‌کرد. طراحی دوباله با بال پایینی کوچک‌تر (معروف به sesquiplane) به آن چابکی فوق‌العاده‌ای در نبردهای هوایی می‌داد، اما ساختار شکننده بال‌ها در شیرجه‌های پرسرعت مشکل‌ساز بود. نیوپور ۱۷ توسط خلبانانی مانند ژرژ گینمر و بیلی بیشاپ استفاده شد و در برابر جنگنده‌های آلمانی مانند آلتراس D.III نقش مهمی ایفا کرد، هرچند تا اواخر ۱۹۱۷ با مدل‌های جدیدتر جایگزین شد.

آلباتروس D.III (Albatros D.III)

آلباتروس D.III، یک جنگنده آلمانی که در اواخر ۱۹۱۶ وارد خدمت شد، به دلیل عملکرد برتر خود در سال ۱۹۱۷، برتری هوایی آلمان را در دوره‌ای معروف به “آوریل خونین” تضمین کرد. این جنگنده دوباله با موتور Mercedes D.IIIa با توان ۱۷۰ اسب بخار، سرعت حداکثر ۱۷۵ کیلومتر بر ساعت داشت و به دو مسلسل LMG 08/15 مجهز بود. طراحی بدنه کشیده و بال‌های V شکل آن، پایداری و قدرت شیرجه بالایی فراهم می‌کرد، اما مشکلات ساختاری در بال پایینی، مانند ترک‌خوردگی در سرعت‌های بالا، منجر به حوادثی شد. آلباتروس D.III توسط خلبانانی مانند ارنست اودت و ورنر فوس استفاده شد و در برابر جنگنده‌های متفقین مانند نیوپور ۱۷ و سوپویث پاپ نقش مهمی ایفا کرد.

اسپاد XIII (SPAD S.XIII)

اسپاد XIII، یک جنگنده فرانسوی که در سال ۱۹۱۷ معرفی شد، به دلیل سرعت و استحکام خود به یکی از بهترین جنگنده‌های متفقین در اواخر جنگ جهانی اول تبدیل شد. این جنگنده دوباله با موتور Hispano-Suiza 8Be با توان ۲۳۵ اسب بخار، سرعت حداکثر ۲۱۸ کیلومتر بر ساعت داشت و به دو مسلسل ویکرز ۷.۷ میلی‌متری مجهز بود. طراحی بدنه محکم و موتور قدرتمند آن، امکان شیرجه‌های سریع و حملات تهاجمی را فراهم می‌کرد، اما مانورپذیری پایین‌تر نسبت به جنگنده‌های سبک‌تر مانند نیوپور ۱۷ از نقاط ضعف آن بود. اسپاد XIII توسط خلبانان معروفی مانند ادی ریکن‌بکر (آمریکایی) و رنه فونک (فرانسوی) استفاده شد و تا پایان جنگ، نقش مهمی در برتری هوایی متفقین ایفا کرد.