اولین عینک هوشمند واقعی متا: تکنولوژی خیره‌کننده یا مشکل بزرگ؟

وقتی «گوگل گلس» در سال ۲۰۱۳ به صحنه آمد، مردم شگفت‌زده شدند. نه تنها عینک‌های هوشمند گوگل با دوربینی تقریباً نوآورانه، سوالات جدید و تا حدی ناخوشایندی درباره‌ی حریم خصوصی شخصی ایجاد کردند، بلکه خطی حتی بحث‌برانگیزتر را هم رد کردند: آن‌ها بسیار، بسیار عجیب و ناپسند به نظر می‌رسیدند. حالا بیش از ۱۰ سال بعد، به نظر می‌رسد که تمام این مشکلات (حداقل از نظر ظاهری) به گذشته پیوسته‌اند. به عنوان مثال، متا را در نظر بگیرید.

به گزارش انتخاب و به نقل از gizmodo؛ فروش عینک‌های هوشمند Ray-Ban متا به‌طور شگفت‌آوری بالا بوده و حتی هدست واقعیت ترکیبی Quest که فروشش در حال کاهش بود را همچنان زنده نگه داشته است. شایعات حاکی از آن است که متا در آستانه‌ی عرضه‌ی اولین عینک «واقعی» خود است؛ یعنی عینکی که واقعاً نمایشگر دارد. طبیعی است که بیش از یک دهه پس از گوگل گلس، بحث‌ها درباره‌ی عینک‌های متا (با نام رمز Hypernova) کاملاً متفاوت از عینک‌های هوشمند قدیمی باشد. مردم هیجان‌زده هستند، چشم‌ها به آن دوخته شده است و حتی شایعه شده که اپل هم این حوزه را به‌عنوان یک مرز جدید تکنولوژیک در نظر گرفته است. پس همه چیز برای متا پول درآوردن است، درست است؟ شاید، اما من هنوز حساب دلارهای متاورس را باز نکرده‌ام.

با وجود وعده‌هایی که ورود متا به دنیای عینک‌های هوشمند دارد، یک نکته‌ی عجیب درباره‌ی Hypernova ذهنم را مشغول کرده است. مشکل لزوماً خود عینک‌ها نیست، بلکه «دستبند عصبی» است که گفته می‌شود همراه آن عرضه خواهد شد.

اجازه دهید کمی توضیح بدهم برای کسانی که تا به حال پیگیر این موضوع نبوده‌اند؛ همان‌طور که قبلاً گفتم، عینک بعدی متا احتمالاً نمایشگر خواهد داشت. اگر نمایشگر داشته باشد، باید روشی برای کنترل آن وجود داشته باشد، از جمله «مینی اپ‌ها»، نسخه‌های سبک از اپلیکیشن‌ها که روی عینک اجرا می‌شوند و Bloomberg از قابلیت آن‌ها خبر داده است. چندین روش برای کنترل عینک هوشمند وجود دارد، اما رویکرد متا ظاهراً استفاده از «دستبند عصبی» است، یک پوشیدنی که سیگنال‌های الکتریکی دست و بازو را برای فرمان‌های انگشت و دست می‌خواند. و اینجاست که قضیه کمی عجیب می‌شود.

از یک طرف (یا بهتر بگویم روی مچ)، دستبندی که سیگنال‌های ارسال‌شده از مغز به دست را می‌خواند، واقعاً فوق‌العاده است. واقعاً، این تکنولوژی آینده است اگر تا به حال چیزی شبیه آن دیده باشید. از طرف دیگر، این یک ریسک بزرگ است. هرچقدر این دستبند مفید باشد، از کاربران خواستن که برای استفاده‌ی کامل از عینک هوشمند خود آن را ببندند، کار سختی است. حدس من این است که اکثر افرادی که ۸۰۰ دلار (قیمت شایعه‌شده Hypernova) برای یک عینک هوشمند آینده‌نگر پرداخت می‌کنند، بسته‌ی همه‌چیزدر‌یک‌جا می‌خواهند.
یادآوری برای بستن دستبند روی کاغذ مشکل بزرگی نیست، اما اگر نیاز به شارژ داشته باشد چه؟ اگر دوست نداشته باشید چیزی روی مچ یا دستتان ببندید چه؟ یا—و به نظر من این بزرگ‌ترین مشکل است—اگر ظاهرش را دوست نداشته باشید چه؟

یکی از بزرگ‌ترین مشکلات گوگل گلس، همان‌طور که قبلاً گفتم، این بود که وقتی آن را می‌بستید، واقعاً شبیه یک گجت روی صورتتان بودید. به حدی که هر کسی که جرات می‌کرد آن را روی صورتش بگذارد، به «glasshole» معروف می‌شد. ماژول دوربین قابل توجه و منشور نمایشگر گوگل گلس باعث شد این محصول منفور شود و مانع از رشد این دسته‌ی دستگاه‌ها شود. البته همه چیز به ظاهر مربوط نمی‌شد—سال ۲۰۱۳ زمان متفاوتی بود و مفهوم حریم خصوصی شخصی نیز بسیار متفاوت بود، مفهومی که طی سال‌ها به شدت تغییر کرده است. اما به نظرم دلیل اینکه عینک‌های Ray-Ban متا که تقریباً همه کارهای گوگل گلس را انجام می‌دهند و حتی بیشتر، توانسته‌اند موفق شوند، ارائه و ظاهر آن‌هاست.

اما خب، حالا شرایط قطعاً متفاوت است و شاید همین را بتوان درباره‌ی چیزهایی که مردم حاضرند روی بدن خود بپوشند هم گفت. تنها چیزی که می‌دانم این است که به نظر می‌رسد بسیاری از ویژگی‌هایی که می‌تواند Hypernova را خاص یا مفید کند، وابسته به یک پوشیدنی است و در حالی که عینک‌های هوشمند نیمه‌اثبات شده هستند، دستبندها هنوز نیستند. گوگل گلس ممکن است مدت‌ها پیش مرده باشد، اما این‌که اشتباهات گذشته دوباره تکرار نشوند، تضمین‌شده نیست.