قطعه ۴۲، دو ماه بعد از جنگ

همشهری آنلاین- مهناز عباسیان: قدم که به قطعه ۴۲ گلزار شهدای بهشت زهرا(س) می‌گذاری، انگار زمان در خودش گره می‌خورد. اینجا، جایی است که غم و افتخار، سکوت و فریاد، اشک و لبخند در هم می‌آمیزند. دو ماه از پایان جنگ ۱۲ روزه گذشته، اما هنوز بوی خاک تازه و عطر گلاب روی مزارها، فضای این قطعه را پر کرده است.

قطعه ۴۲، مدفن شهدای جنگ اخیر با رژیم صهیونیستی، حالا یکی از پررفت‌وآمدترین نقاط بهشت زهراست. از طلوع آفتاب تا غروب، خانواده‌ها، دوستان و حتی رهگذرانی که شاید نسبتی با شهدا ندارند، به اینجا می‌آیند تا فاتحه‌ای بخوانند، شمعی روشن کنند یا فقط لحظه‌ای در کنار مزارها آرام بگیرند. هوا هنوز گرم است، اما نسیم خنکی که از میان درختان بید می‌وزد، حال و هوای این قطعه را کمی سبک‌تر می‌کند. کنار هر مزار، چند نفری نشسته‌اند؛ مادری که با چادر خاک‌آلودش، آرام با عکس پسرش نجوا می‌کند، پدری که دستش را روی سنگ مزار گذاشته و انگار هنوز باور ندارد، و جوانی که با گوشی‌اش، تصویری از مزار دوستش می‌گیرد تا یادگاری برای دلش نگه دارد. صدای گریه‌های خاموش و زمزمه‌های دعا، موسیقی غم‌انگیز اما مقدسی است که در این قطعه جریان دارد. اینجا انگار قلب تپنده‌ای است که با هر ضربان، یاد شهدا را زنده نگه می‌دارد.

اینجا فقط گورستان نیست؛ میعادگاه است

اما در میان این غم مقدس، چیزی که بیش از همه به چشم می‌آید، روح همبستگی و ایمان است. هر روز، به‌ویژه در شب‌های پنجشنبه و جمعه، قطعه ۴۲ حال و هوایی دیگر پیدا می‌کند. مردم از گوشه و کنار تهران و حتی شهرهای دیگر می‌آیند، نه فقط برای عزاداری، بلکه برای تجدید میثاق با آرمان‌هایی که این شهدا برایش جان دادند. اینجا دیگر فقط یک گورستان نیست؛ یک میعادگاه است، جایی که ملت ایران پیامی روشن به دشمن می‌فرستد: ما هنوز ایستاده‌ایم.

نماز جماعت؛ جلوه‌ای از ایمان و اتحاد

در این میان، یکی از زیباترین صحنه‌های قطعه ۴۲، برگزاری نمازهای جماعت پرشور در چندین نقطه از گلزار شهداست. وقتی اذان ظهر یا مغرب طنین‌انداز می‌شود، انگار همه چیز برای لحظه‌ای متوقف می‌شود. مردم، از میان مزارها، با وضویی که از آب گلزار گرفته‌اند، به سمت محل‌های اقامه نماز می‌روند. در چند نقطه از قطعه ۴۲، زیر سایه‌بان‌های ساده اما با صفا، صف‌های نماز جماعت شکل می‌گیرد. مرد و زن، پیر و جوان، کنار هم می‌ایستند و با صدایی که از دل برمی‌آید، تکبیر می‌گویند. این نمازها، که گاه با حضور صدها نفر برگزار می‌شود، نه فقط یک فریضه دینی، بلکه نمادی از اتحاد و مقاومت است.

امام جماعت، معمولاً یکی از روحانیون محلی یا پدری از خانواده شهداست که با صدایی لرزان اما محکم، آیات قرآن را تلاوت می‌کند. در این لحظات، انگار شهدا هم در صف‌های نامرئی کنار مردم ایستاده‌اند. یکی از زائران، که هر هفته برای اقامه نماز به اینجا می‌آید، می‌گوید: «اینجا انگار حس می‌کنم شهدا دارند با ما هم‌نوا می‌شوند. وقتی سر به سجده می‌گذارم، انگار خاک این قطعه برایم دعا می‌کند.» این صحنه‌ها، که یادآور روضه‌خوانی‌ها و نمازهای جماعت رزمندگان در جبهه‌های جنگ تحمیلی است، روح تازه‌ای به گلزار شهدا بخشیده است. برگزاری این نمازهای جماعت، که گاهی با مداحی کوتاه یا دعای توسل همراه می‌شود، نشان‌دهنده عمق ایمان مردمی است که حتی در سوگ عزیزانشان، دست از امید و ایستادگی نکشیده‌اند. این مراسم‌ها، که گاه تا پاسی از شب ادامه دارد، به‌ویژه در شب‌های جمعه، حال و هوای خاصی به قطعه ۴۲ می‌دهد. نور شمع‌ها، صدای قرآن و زمزمه‌های دعا، این قطعه را به یک حسینیه بزرگ تبدیل کرده است که در آن، هر قلب شکسته‌ای، آرامشی عجیب پیدا می‌کند.