شوک در نیویورک؛ سخنرانی نتانیاهو در سازمان ملل برای صندلی‌های خالی!

شایانیوز– در نشست هشتادمین مجمع عمومی سازمان ملل در سپتامبر ۲۰۲۵، زمانی که بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، پشت تریبون قرار گرفت، سالن اصلی مجمع به‌طور غیرمنتظره‌ای خالی شد. این اتفاق، که با ترک سالن توسط هیئت‌های کشورهای مختلف همراه بود، بازتاب گسترده‌ای در رسانه‌های بین‌المللی داشت و به‌عنوان یک رویداد نمادین از انزوای دیپلماتیک اسرائیل در سطح جهانی تحلیل شد.

اعضای ترک‌کننده سالن

کشورهای عربی و اسلامی:

قطر

اردن

ترکیه

مالزی

اندونزی

پاکستان

کویت

ایران

عراق

یمن

سوریه

لبنان

لیبی

مصر

سودان

تونس

الجزایر

مراکش

موریتانی

موزامبیک

سومالی

چاد

مالاوی

سیرالئون

ساحل عاج

گینه

گینه بیسائو

سیرالئون

کشورهای آمریکای لاتین:

کوبا

ونزوئلا

بولیوی

نیکاراگوئه

اکوادور

پرو

شیلی

آرژانتین

برزیل

پاراگوئه

هندوراس

جامائیکا

باربادوس

ترینیداد و توباگو

کشورهای آفریقا:

آنگولا

بورکینافاسو

بروندی

کامرون

جمهوری آفریقای مرکزی

چاد

کنگو

ساحل عاج

گابن

گامبیا

گینه

گینه بیسائو

سیرالئون

سومالی

سودان جنوبی

ساحل عاج

مالاوی

سیرالئون

ساحل عاج

گینه

گینه بیسائو

دلایل و ریشه‌ها

۱. انتقاد از سیاست‌های جنگی اسرائیل: بسیاری از کشورهای عضو سازمان ملل، به‌ویژه کشورهای عربی و اسلامی، به‌دلیل عملیات‌های نظامی اسرائیل در غزه و لبنان، اعتراض خود را با ترک سالن ابراز کردند. این اقدام، واکنشی به آنچه که نقض حقوق بشر و قوانین بین‌المللی توسط اسرائیل تلقی می‌شد، بود.

۲. نارضایتی از رویکردهای یک‌جانبه‌گرایانه: نتانیاهو در سخنرانی خود، سازمان ملل را به‌عنوان “مرداب زهرآگین ضدیهودی” توصیف کرد و از آن به‌دلیل انتقادات مکرر علیه اسرائیل انتقاد نمود. این اظهارات، نگرانی‌هایی را در میان کشورهای مختلف درباره رویکرد یک‌جانبه‌گرایانه اسرائیل ایجاد کرد.

3. عدم اشاره به مسئله فلسطین: در حالی که بسیاری از کشورها انتظار داشتند نتانیاهو در سخنرانی خود به مسئله فلسطین و راه‌حل دو دولتی اشاره کند، او به‌طور عمدی از این موضوع عبور کرد. این امر باعث نارضایتی کشورهای حامی حقوق فلسطینیان شد و به ترک سالن توسط نمایندگان این کشورها انجامید.

سودای تأثیرات عمیق‌تر!

اما این رخداد، فراتر از یک واکنش نمادین در دیپلماسی بین‌المللی تفسیر می‌شود و بازتاب‌های گسترده‌ای بر وجهه سیاسی اسرائیل و امریکا، به ویژه در افکار عمومی جهانی، به دنبال داشته است. اما از منظر رسانه‌ای و اخلاقی نوعی محکومیت آشکار سیاست‌های تل‌آویو در قبال غزه محسوب می‌شود، اما تحلیل دقیق نشان می‌دهد که تأثیر واقعی آن بر مسیر سیاست‌های استراتژیک اسرائیل محدود و تا حدودی حداقلی است؛ زیرا شخصیت سیاسی نتانیاهو و سبک مدیریتی او بر اساس اهداف بلندمدت، انعطاف‌ناپذیری نسبت به فشارهای نمادین و اولویت‌بندی امنیت ملی و موقعیت استراتژیک اسرائیل تعریف شده است. به بیان دیگر، خالی شدن سالن نه یک عامل بازدارنده واقعی، بلکه بیشتر یک پدیده نمادین و رسانه‌ای است که بازتاب آن در دنیای مجازی و شبکه‌های خبری برجسته شده و پیام‌های اخلاقی و سیاسی را منتقل می‌کند، بدون آنکه الزاماً موجب تغییر رفتار دولت اسرائیل شود.

این رخداد نشان‌دهنده شکاف بنیادین میان اقدامات نمایشی و الزامات عملی دیپلماسی بین‌المللی است. تحلیلگران برجسته معتقدند که واکنش‌های نمادین مانند ترک سالن، گرچه در سطح تصویر و افکار عمومی، بازدارنده و پرقدرت جلوه می‌کنند، اما در عرصه واقعیت سیاست بین‌المللی و میدان عملی، تأثیری بر توقف خشونت‌ها یا اصلاح سیاست‌های تل‌آویو ندارند. در واقع، اسرائیل، با تأکید بر امنیت مرزی و استمرار عملیات نظامی، همچنان سیاست‌های خود را بدون انعطاف ادامه می‌دهد؛ نمونه این روند را می‌توان در استمرار حملات به نوار غزه و نادیده گرفتن تحریم‌ها و فشارهای بین‌المللی مشاهده کرد. این وضعیت، به‌ویژه زمانی برجسته می‌شود که کشورها با حرکات نمایشی سعی در ابراز اعتراض دارند، اما در اتخاذ راهکارهای واقعی و مؤثر برای کاهش بحران انسانی در غزه تأخیر می‌کنند.

از منظر تحلیل سیاسی، این وضعیت پیامدهای عمیق‌تری نیز دارد. نخست اینکه تصویر جهانی اسرائیل به واسطه چنین رخدادهایی متأثر می‌شود و چالش مشروعیت بین‌المللی آن پررنگ‌تر می‌گردد؛ با این حال، واکنش محدود به نمادها، نه تنها فشار واقعی بر سیاست‌های اسرائیل ایجاد نمی‌کند، بلکه ممکن است انگیزه سیاستمداران داخلی آن را برای تداوم اقدامات خود تقویت کند؛ زیرا فشارهای نمادین، برخلاف فشارهای اقتصادی یا دیپلماتیک هدفمند، توانایی تغییر رفتار مستقیم یک دولت را ندارند. دوم اینکه این رویکرد ممکن است حس مسئولیت‌پذیری جامعه جهانی را منحرف کرده و موجب شود کشورها با انجام حرکات نمایشی، وظایف انسانی و دیپلماتیک خود را از سر باز کنند، در حالی که بحران واقعی انسانی در غزه همچنان ادامه دارد.

از سوی دیگر، این رخداد یک هشدار جدی برای ناظران بین‌المللی است که نشان می‌دهد سیاست‌های اسرائیل و عملکرد نتانیاهو تحت تأثیر فشارهای رسانه‌ای یا نمادین قرار نمی‌گیرد و تنها اقدامات راهبردی، مستمر و هدفمند قادر به ایجاد تغییر واقعی خواهند بود. در نهایت، ترک سالن مجمع عمومی نه تنها کمکی به کاهش رنج مردم غزه نمی‌کند، بلکه ضرورت توجه به دیپلماسی عملی، تحریم‌های هوشمندانه و فشارهای مؤثر بین‌المللی را بیش از پیش برجسته می‌سازد؛ راهکارهایی که بتوانند رفتار اسرائیل را به شکل ملموس تغییر دهند و بحران انسانی و کشتار غیرنظامیان را متوقف سازند.