موجود زنده و اسرارآمیز ۸۰۰ ساله در روستای تکیه‌ناوه البرز + ویدئو

به گزارش همشهری آنلاین، روستای تکیه‌ناوه با طبیعتی بکر و چشم‌اندازهای کوهستانی، مکانی ایده‌آل برای پیاده‌روی، کوهنوردی و لذت بردن از هوای پاک است. درخت کهنسال «چهل‌دختران» در قسمت جنوبی روستا قرار دارد که بیش از ۸۰۰ سال عمر دارد و در ماه فروردین، در شب‌های بدون ماه، گردافشانی می‌کند و هاله‌ای خوشبو در اطراف آن ایجاد می‌شود. این درخت به عنوان یکی از جاذبه‌های طبیعی روستا شناخته می‌شود.

روستای تکیه‌ناوه با طبیعتی بکر، چشم‌اندازهای کوهستانی و سکوت دل‌انگیز خود، یکی از مقاصد بکر گردشگری در دل کوهستان‌های غرب ایران است. این روستا، با مسیرهای مناسب برای پیاده‌روی و کوه‌نوردی، هوای پاک و مناظری که هنوز ردپای شهرنشینی به آن نرسیده، آرامشی کم‌نظیر را به بازدیدکنندگان هدیه می‌دهد.

در میان جاذبه‌های طبیعی و فرهنگی این روستا، درختی اسرارآمیز و کهنسال به‌نام «چهل‌دختران» خودنمایی می‌کند؛ درختی از گونه‌ی بومی و نادر اوورس که قدمتش به بیش از ۸۰۰ سال می‌رسد.

این درخت افسانه‌ای در بخش جنوبی روستا و در دل گورستان قدیمی آن قرار دارد، جایی که سکوت و خاطره درهم تنیده شده‌اند. درخت چهل‌دختران در نگاه مردم محلی، موجودی زنده و رازدار است؛ گفته می‌شود در شب‌های بدون ماهِ فروردین، زمانی که تاریکی مطلق بر دامنه‌های کوه می‌نشیند، درخت به شکلی شگفت‌انگیز گرده‌افشانی می‌کند و هاله‌ای خوشبو در اطرافش پراکنده می‌شود. این پدیده، برای اهالی نشانه‌ای از قُدسیت و ارتباط آن با «چهل دختر»ی است که طبق باورهای محلی، روزگاری به این مکان پناه آوردند و روح آن‌ها با درخت درآمیخته است.

درخت اوورسِ چهل‌دختران، تنها یک اثر طبیعی نیست، بلکه بخشی از حافظه‌ی جمعی مردم تکیه‌ناوه است. محلی‌ها آن را نگهبان خاموش روستا می‌دانند؛ درختی که هم‌زمان هم شاهد زندگی بوده، هم مرگ، و در پیچ‌وخم قرن‌ها ایستاده تا روایتگر افسانه‌ها، ترس‌ها، امیدها و دعاهای مردم این دیار باشد. حضور این درخت در گورستان نیز به معنای ارتباطی ژرف میان طبیعت و باورهای معنوی مردمان منطقه است؛ پیوندی که در هیچ نقشه و سند رسمی نمی‌آید، اما در جان و دل روستا ریشه دوانده است.

گفتنی است؛ این روستا در در دامنه‌های جنوبی رشته‌کوه البرز واقع شده است. ارتفاع این روستا از سطح دریا حدود ۲۱۰۰ متر است و در فاصله ۱۳۵ کیلومتری از تهران و ۱۵ کیلومتری از مرکز بخش طالقان قرار دارد. نام «تکیه» به دلیل وجود امامزاده ابراهیم (ع) و «ناوه» به دلیل شکل V و دره‌مانند روستا گرفته شده است.

تاریخ روستای تکیه‌ناوه به حدود ۳۰۰ سال پیش می‌رسد. ساکنان اولیه این روستا در منطقه‌ای به نام کل باغنان زندگی می‌کردند که به تدریج و با وصیت امامزاده به محل فعلی نقل مکان کردند. مردم روستا به زبان تاتی سخن می‌گویند و مراسم مذهبی نظیر عزاداری و تعزیه در این روستا از سال‌های دور تا به امروز برگزار می‌شود.

در مرکز بافت قدیمی روستای تکیه‌ناوه، آرامگاه امامزاده ابراهیم (ع) قرار دارد که به عنوان یکی از زیارتگاه‌های مهم منطقه شناخته می‌شود. این امامزاده از نوادگان حضرت عباس (ع) است و شجره‌نامه آن در داخل بقعه نصب شده است.

مردم روستا روایت دارند که شخصی به نام سلیمان، امامزاده ابراهیم (ع) را در حالی‌که زخمی بر پیشانی داشته، در میان باغ‌ها و مزارع طالقان می‌بیند. امامزاده به او می‌فرمایند که چند روز بعد از دنیا می‌روند و از سلیمان می‌خواهند که تابوت را به هر مکانی که برد، او را در همان‌جا دفن کند. تابوت به تکیه‌ناوه می‌رسد و سلیمان امامزاده را در این مکان دفن می‌کند.

بنای امامزاده ابراهیم (ع) به صورت برج مقبره‌شکل است که از داخل مدور به نظر می‌رسد و دارای گنبد تخم‌مرغی طلایی رنگ است که از داخل با ملاط گچ اندود شده است.

در ضلع شمالی بارگاه اصلی، اتاقی با پلان مربع‌شکل قرار دارد که فضای سقف را پشتیبانی می‌کند. حیاط امامزاده حدود پنج متر پایین‌تر از سطح بارگاه اصلی قرار دارد و زائرین از طریق پلکانی در سمت شمال‌شرقی به زیارت مشرف می‌شوند. دو طبقه ایوان در سمت شمال و غرب بنا وجود دارد که زائران می‌توانند در آن‌ها استراحت کنند. بر روی مرقد امامزاده معجری فلزی نصب شده که ساده است و تزیینات خاصی ندارد.

بقعه امامزاده ابراهیم (ع) در تاریخ ۱۲ بهمن‌ماه ۱۳۸۱ با شماره ثبت ۷۲۳۰ در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده است. در یک یا دو دهه اخیر، اقدامات مرمتی جهت بهتر شدن وضعیت بنای امامزاده انجام شده است.

یکی از ویژگی‌های متمایز این امامزاده، نمای بی‌نظیر آن به درختان سرسبز و دشت‌ها و کوه‌های اطراف است. ایستادن در کنار ضریح و نگاه به افق، تجربه‌ای منحصر به فرد از آرامش و نزدیکی به طبیعت را برای زائران رقم می‌زند.

بازدید از امامزاده ابراهیم (ع) در کنار زیارت، فرصتی مناسب برای آشنایی با فرهنگ و تاریخ منطقه و لذت بردن از طبیعت بکر روستا است. بهترین فصل برای بازدید از این منطقه بهار، تابستان و پاییز است که طبیعت در این زمان‌ها زنده‌تر و چشم‌نوازتر می‌باشد.

همچنین، مزارع و باغ‌های سرسبز روستا، علاوه بر زیبایی بصری، محصولات کشاورزی متنوعی را تولید می‌کنند که نشان‌دهنده پیوند عمیق مردم با زمین و کشاورزی است.

روستای تکیه‌ناوه با جاذبه‌های طبیعی، فرهنگی و مذهبی خود، مقصدی جذاب برای گردشگران و علاقه‌مندان به تاریخ و طبیعت است. بازدید از این روستا و امامزاده ابراهیم (ع) تجربه‌ای فراموش‌نشدنی را برای هر مسافری به ارمغان می‌آورد.