خانه ای قدیمی از پکیج منازل دوران پهلوی؛ معماری این سازه در سال 1357 فوق لاکچری بود

شایانیوز- در دل محله فیشرآباد، بین خیابان های انقلاب و سمیه، خانه ای قدیمی با قدمتی حدود ۷۵ سال همچنان پابرجاست و قصه های معماری اصیل تهران قدیم را روایت میکند. این عمارت جذاب، با زمینی به مساحت ۴۲۰ متر و بنایی نزدیک به ۶۰۰ متر در سه طبقه، در یک گذر ۲۴ متری واقع شده است. جذابیت این خانه با دو بر بودن آن دوچندان شده و به بیننده حس همزمان بودن با تاریخ و زیبایی های کلاسیک تهران را منتقل می کند.

فضاهای داخلی؛ روحی از گذشته در دل خانه

اتاق های وسیع و تودرتو با سقف های بلند، یکی از ویژگی های خاص این خانه به شمار میان و حس زندگی خانوادگی در تهران قدیم را به خوبی منتقل می کنند. هر طبقه با سبک طراحی منحصر به فردش، قصه ای متفاوت از ساکنان گذشته را روایت می کند و هویت ویژه ای به ساختمان می بخشد. حیاط بزرگ و پر از درختان قدیمی، فضایی سرشار از آرامش و سکوت دلنشین ایجاد کرده که در تهران امروز، چنین گوشه های باصفایی بسیار نایاب است و به نوعی یادآور زندگی آرام و ساده دیروز است.

اتاقک اسرارآمیز و تنور نانوایی قدیمی

در گوشه ای از حیاط، یک اتاقک کوچک خودنمایی می کند که تنور نانوایی قدیمی در آن جا قرار دارد. این تنور تنها نشانه ای از زندگی فعال و خودکفا در گذشته نیست، بلکه یادآور بوی نان تازه و داغی است که روزگاری فضای خانه را پر میکرد. طراحی معماری این اتاقک به گونه ای است که کاملا مستقل از ساختمان اصلی عمل می کند و حس خاص و اسرارآمیز بودنش، جذابیت خانه تاریخی را دوچندان کرده است.

موقعیت استثنایی در قلب تهران تاریخی

این خانه با قرار گرفتن بین خیابان انقلاب (شاه رضای سابق) و سمیه (ثریای سابق)، جایگاهی ویژه در بافت تاریخی تهران پیدا کرده است. منطقه ای که روزگاری محله‌ای اعیان نشین به حساب مومد، حالا بخشی از هویت قدیمی و فراموش شده پایتخت را حفظ کرده است. نکته جالب این است که حیاط بزرگ خانه بدون آنکه به بیرون مشرف باشد، حریم خصوصی کاملی برای ساکنان فراهم کرده و حس آرامش و امنیت را به خوبی منتقل می کند.

معماری دوره گذار؛ ترکیبی از سنت و نوگرایی

خانه های تهران قدیم، به ویژه آن هایی که از دوران گذار باقی مانده اند، اغلب ترکیبی از سبک های سنتی و عناصر نوگرایانه را در خود دارند. سقف های بلند، اتاق های تودرتو و حیاط های مشجر، همگی به زندگی خانوادگی و تعاملات اجتماعی آن زمان توجه داشته اند. دیوارهای قطور و پنجره های چوبی با شیشه های رنگی، علاوه بر زیبایی، کاربردی هم داشتند و به تهویه طبیعی و تنظیم دما کمک می کردند. این سبک معماری، نه تنها جلوه ای کلاسیک و اصیل به خانه می بخشید، بلکه حس آرامش و انسجام درونی را هم برای ساکنان ایجاد میکرد.

جزئیات کوچک با داستان های بزرگ

در خانه های تاریخی تهران، هر جزئیات معماری می تواند یک قصه بگوید. از در و پنجره های منبت کاری شده گرفته تا گوشه های مخفی حیاط یا اتاقک های کوچک با کاربری های خاص. حتی تنورهای قدیمی یا محل قرارگیری آب انبار ها، نشان دهنده سبک زندگی خودکفا و روزمره مردم آن دوران است. چنین جزئیاتی باعث می شوند بازدیدکننده نه تنها زیبایی بصری خانه را تحسین کند، بلکه با روح و زندگی گذشته هم ارتباط برقرار کند. این نوع معماری، هم یک تجربه بصری جذاب است و هم فرصتی برای شناخت فرهنگ و زندگی تهران قدیم.