آشنایی با شنیانگ جی – ۵۰، جنگنده رادار گریز نسل ششم چین

به گزارش همشهری آنلاین، مهمترین شاخص در توسعه این هواگرد، طراحی بدون دم شنیانگ جی – ۵۰ (tailless) است. بیشتر جنگنده‌های نسل پنجم مانند اف-۳۵ یا جی-۲۰ چین دارای دم برای کنترل پایداری و مانور هستند. حذف دم به معنی کاهش بازتاب راداری و بهبود رادارگریزی است، اما در عوض کنترل و پایداری پروازی را دشوارتر می‌کند. این موضوع نشان می‌دهد که چین در حال آزمایش فناوری‌های پیشرفته‌ی کنترل پرواز و موتور است.

شنیانگ جی-۵۰، J-XD یا J-XDS، نامی موقت است که توسط تحلیلگران نظامی و رسانه‌های دفاعی به یک هواپیمای دو موتوره، بدون دم و بال لامبدا که توسط شرکت هواپیماسازی شنیانگ (SAC) در حال توسعه است، داده شده است. این هواپیما در دسامبر ۲۰۲۴ در آزمایش پرواز در شنیانگ، لیائونینگ، چین مشاهده شد. با توجه به اطلاعات محدود موجود، تحلیلگران موقتاً آن را شنیانگ جی-XD یا شنیانگ جی-۵۰ نامگذاری کردند.

در سال ۲۰۱۸، شرکت هواپیماسازی شنیانگ (SAC) گزارش داد که نمونه‌های اولیه این هواپیمای نسل ششم را توسعه داده است.

در سپتامبر ۲۰۲۲، ژنرال مارک دی. کلی، رئیس نیروی هوایی ایالات متحده (USAF)، اظهار داشت که چین در مسیر برنامه جنگنده نسل ششم خود قرار دارد و معتقد بود که طراحی چینی از رویکرد “سیستمی از سیستم‌ها” مانند ایالات متحده استفاده خواهد کرد که امکان کاهش “نمایی” در پنهان‌کاری و بهبود در پردازش و قدرت حسگر را فراهم می‌کند.

در ۲۶ دسامبر ۲۰۲۴، نمونه اولیه هواپیمای جدید شنیانگ، که گمان می‌رود بخشی از برنامه جنگنده نسل ششم چین باشد، در نزدیکی تأسیسات شرکت هوایی شنیانگ مشاهده شد. این رونمایی همزمان با مشاهده چنگدو J-۳۶ از شرکت خواهرش، شرکت هوایی چنگدو، بود. گزارش‌های تأیید نشده نشان می‌دهد که جنگنده شنیانگ اولین پرواز خود را در ۲۰ دسامبر ۲۰۲۴ انجام داده است. طبق گزارش‌ها، نمونه اولیه شنیانگ از چنگدو کوچکتر بوده است. یک جنگنده تهاجمی J-۱۶ شنیانگ هواپیمای بعدی بود که به پرواز درآمد.

تصاویر جدید بعدی که در ژانویه و آوریل ۲۰۲۵ منتشر شد، امکان مشاهدات را برای تأیید چندین جزئیات، از جمله پیکربندی بال لامبدا، نوک بال‌های چرخان و موتورهای دوقلو با نازل‌های تغییر بردار رانش آشکار، فراهم کرد، در حالی که فرضیه دم تاشو تائید نشد. سایبان کابین خلبان هواپیما در تصاویر دسامبر قابل مشاهده نبود و منجر به نظریه‌های متفاوتی در مورد اینکه آیا هواپیما سرنشین‌دار، بدون سرنشین یا با سرنشین اختیاری بوده است، شد. تصاویر بعدی آن را به عنوان یک هواپیمای سرنشین‌دار تأیید کردند.

این هواپیما در ماه مه ۲۰۲۵ به انجام آزمایش‌های پرواز ادامه داد و جزئیاتی مانند بخش دماغه بلند با برجک سیستم هدف‌گیری الکترواپتیکی (EOTS) نصب شده در چانه، پنل‌های جانبی کوچک واقع در بدنه جلویی و یک کابین خلبان با چیزی که احتمالاً صندلی خلبان است را آشکار کرد. در ۲۵ سپتامبر ۲۰۲۵، عکس‌هایی در رسانه‌های اجتماعی منتشر شد که نمونه اولیه دوم هواپیما را نشان می‌داد، احتمالاً بدون هیچ حسگر داده‌های هوانوردی نصب شده، که در حال حرکت در داخل تأسیسات هوانوردی شنیانگ بود.

جنگنده نمونه اولیه شن‌یانگ دارای پیکربندی بال جاروب شده با بال‌های لامبدا با زاویه تند و نوک بال‌های مفصلی و چرخان است که به عنوان سطوح کنترل عمل می‌کنند. طراحی بال لامبدا دارای یک امتداد مثلثی در لبه عقب است که به انتهای محفظه موتور متصل می‌شود و نسبت ابعاد را افزایش داده و راندمان آیرودینامیکی را در مقایسه با بال ذوزنقه‌ای سنتی بهبود می‌بخشد. هر بال همچنین دارای یک امتداد لبه حمله دیفرانسیلی (LEX) و چندین سطح کنترل لبه عقب است. این هواپیما دارای یک رادوم بینی پهن و بلند است که با یک چین برجسته از هم جدا شده است. در بالا یک سایبان حبابی ساده وجود دارد که با بدنه بالایی ادغام شده و یک خلبان را در خود جای می‌دهد. در زیر قسمت دماغه یک غلاف سیستم هدف‌گیری الکترواپتیکی (EOTS) قرار دارد و پس از آن دو ورودی هوای شکمی V شکل با ورودی‌های هوای مافوق صوت بدون انحراف (DSI) قرار دارد. در دم دو غلاف موتور با نازل‌های دندانه‌دار و بردار رانش وجود دارد.

این هواپیما دارای یک ارابه فرود دو چرخ در دماغه و دو ارابه فرود تک چرخ در عقب در یک پیکربندی سه چرخه است. دو جایگاه تسلیحات در شکم قابل مشاهده است که یک تونل مرکزی بین این دو جایگاه قرار دارد. پنل‌های جانبی نیز برای دسترسی به تسلیحات یا فضای داخلی قابل مشاهده هستند. تصور می‌شود این هواپیمای متوسط برای عملیات مستقر در ناو هواپیمابر مناسب‌تر باشد.

آخرین بروزرسانی Sep ۲۸, ۲۰۲۵ – یکشنبه ۶ مهر ۱۴۰۴