عکس‌هایی از اکران فیلم جدید لئوناردو دی کاپریو به شیوه آیمکس ۷۰ میلیمتری

همشهری آنلاین: وقتی برای اولین بار اعلام شد که دهمین فیلم پل توماس اندرسون، «نبردی پس از دیگری»، قرار است در چندین فرمت ممتاز نمایش داده شود، منتقدان ایندی وایر درباره ارزش‌های هر یک از این فرمت‌های پخش نوشتند. نظر دو منتقد این رسانه را درباره فرمت آیمکس ۷۰ میلیمتری، که عکس‌های جالب و عظیمی از این اکران در شبکه‌های اجتماعی منتشر شده، در ادامه می‌خوانید.

دیوید ارلیش:

من «نبردی پس از دیگری» را تا حالا دو بار دیده‌ام؛ یک بار در لی‌مکس (LieMAX) و بار دیگر در فرمت واقعی آی‌مکس در سالن AMC لینکلن اسکوئر. هر دو بار تجربه‌ای فوق‌العاده بود و نمی‌خواهم کسی را که مجبور است به اولی (چه برسد به یک دی‌سی‌پی معمولی با فرمت استاندارد) بسنده کند، سرزنش کنم، اما تفاوت میان این دو فرمت آن‌قدر عظیم بود که فکر می‌کنم اگر خوش‌شانس باشید و در شهری زندگی کنید که همه‌ی این گزینه‌ها در دسترس هستند، قطعاً باید آی‌مکس کامل را انتخاب کنید.

این فیلم — فراموش نکنیم — اولین فیلمی است که به‌طور کامل در نسبت تصویر ۱.۴۳:۱ آی‌مکس نمایش داده می‌شود، و از همان فریم‌های آغازین احساس می‌کنید دقیقاً برای همین نسبت ساخته شده است. تصویر در عین عظمت، انسجام خود را از دست نمی‌دهد، و مطمئنم وضوح تجربه‌ ویستاویژن هم به‌نوبه‌ خود خیره‌کننده است، اما تماشای آن تعقیب و گریز نهایی ماشین روی «رودخانه‌ تپه‌ها» روی پرده‌ای ۱۶ طبقه‌ای تجربه‌ای بی‌همتاست. آن سکانس آن‌قدر همه‌جانبه است که «باعث شد بخواهم به‌جای همه‌ کسانی که روزی مردمی را مسخره کردند که ظاهراً از دیدن ورود قطار به ایستگاه فرار کرده بودند، عذرخواهی کنم.»

تروور والاس:

من و دوستانم همراه با بزرگ‌ترین طرفداران پرده‌های عظیم در نیویورک، به سالن ۷۰ میلی‌متری آی‌مکس AMC لینکلن اسکوئر می‌رویم. بلیت آن گران است و پیدا کردن جای مناسب، مهارت‌هایی در حد خرید آنلاین بلیت تور «Eras» می‌خواهد. اما «نبردی پس از دیگری» طرفداران سینما را به تب‌وتاب انداخته، و وقتی فیلمی این‌قدر مورد انتظار باشد، ارزشش را دارد که خودم را درست وسط ماجرا جای بدهم.

من تشنه‌ هم‌نشینی با طرفداران پروپاقرص وسواسی هستم. در آی‌مکس مرکز لینکلن می‌دانم همه‌ کسانی که در سالن با من هستند، روزها را شمرده‌اند، هفته‌ها پادکست گوش داده‌اند و نقدها را خوانده‌اند. هیچ‌کس حین فیلم سرش توی گوشی نخواهد بود یا با همسایه‌اش حرف نخواهد زد، چون همه‌ ما برای برآوردن یک نیاز مشترک آنجا هستیم: این‌که در برابر پرده‌ی ۷ طبقه‌ای فروتن و مبهوت شویم؛ هر اینچ مربع از دید پر از تصویر باشد، و آماده‌ غرق شدن در بافت‌ها و رنگ‌های فیلم ۷۰ میلی‌متری. پس بله، من فرمت ۷۰ میلی‌متری آی‌مکس را دوست دارم، اما چیزی که بیشتر از همه ستایش می‌کنم، همان نوع تماشاگری است که این فرمت به وجود می‌آورد.