سندروم قیچی بی قرار

اهمیت  برگزاری نمایشگاه بر کسی پوشیده نیست. رویدادی چهار روزه که بعد از ماه ها زحمت و کار اجرایی در  مراکز نمایشگاهی رقم می خورد. بنابراین باید از حیث کار رسانه ای و تبلیغاتی به این مقوله توجه ویژه داشت. 

بر اساس یک سنت قدیمی، آغاز به کار هر نمایشگاهی در هر کجای کشور، با بریدن یک روبان قرمز  همراه است. سنتی که تا امروز هم به آن توجه می شود. تا اواسط دهه نود،  معمولا تعداد افرادی که پشت روبان قرار می گرفتند یک یا دونفر بود عرف بر این بوده که یکی از مقامات ارشد در  آن حوزه خاص یا یکی از پیشکسوتان صنعت و نهایتا برگزارکننده آن رویداد، قیچی به دست بگیرند و روبان  را ببُرند. 

در چند سال اخیر اما  ماجرا تا حد زیادی تغییر کرده و مراسم بریدن روبان به یک  چالش تبدیل شده است. مسئولان دولتی، نمایندگان مجلس، صاحبان کسب و کارها و مدیران صنوف مختلف علاقه دارند که  برای بریدن روبان به جایگاه بروند و اگر دعوت نشوند یا قهر می کنند و یا تحریم! 

این روند آنقدر جدی شده که این روزها در  زمان افتتاح یک رویداد نمایشگاهی بعضا تا 15 نفر هم در جایگاه افتتاحیه قرار گرفته و  حتی اگر قیچی به تعداد کافی وجود نداشته باشد، به هر حال ژست  مربوطه را به خود می گیرند. 

آمارها نشان می دهد که صنعت نمایشگاهی در یک دهه گذشته، تقریبا در همه زمینه ها دچار افت بوده است.  کاهش چشمگیر متراژ سالن ها در بخش بین المللی یا به قول معروف ارزی،  تغییرات مداوم در تقویم های نمایشگاهی، رقابت ناسالم میان برخی مجریان و  البته فرسوده شدن اغلب سایت های نمایشگاهی  باعث شده که  کیفیت برگزاری اغلب نمایشگاه ها  دستخوش تغییرات منفی باشد. 

در همین شرایط اما شاهد این هستیم حتی برای افتتاح رویدادی با یک سالن، افراد زیادی قیچی به دست می شوند و جالب اینجاست که برخی  بلافاصله بعد از گرفتن عکس در برابر رسانه ها، سوار خودوروهایشان شده و محل برگزاری را ترک می کنند. 

سندروم قیچی بی قرار! این همان بلایی است  که  بر سر مسئولان ما آمده است.  آنها به نمایشگاه ها می آیند که عکس بگیرند و روبان ببرند.  می آیند که  با  صداوسیما مصاحبه کنند و  اگر وقت شد در سالن اجتماعات، چند دقیقه ای سخنرانی کنند.  اغلب مسئولان  با بی حوصلگی به صحبت غرفه داران گوش می دهند و  اگر تعداد دوربین ها و خبرنگاران کم باشد، یک نفر را می فرستند سراغ برگزارکننده تا تذکر بدهد. 

سندروم قیچی بی قرار باعث شده که هر روز بر تعداد کسانی که دوست دارند یک قیچی طلایی به دست گرفته و  خودشان را  نمایش بدهند، افزوده شده و  حاشیه ها همیشه پررنگ تر از متن باشد. علت  اینکه سایت های نمایشگای بلافاصله بعد از هر رویدادی تعطیل شده و تا مدت ها بعد  از زمان بجران هم تعطیل باقی می مانند  این است که مسئولان کشور حضور در نمایشگاه  را یک سرگرمی و یک دورهمی کاری می دانند؛ نه یک محقل تخصصی و صنعتی برای نمایش دستاوردها و توانمندی ها.

مخلص کلام اینکه وقتی مقام دلسوز نداریم؛ پس  فکر توسعه صنعت نمایشگاهی را هم باید از سر بیرون کنیم.