هاشمیان سه ماه نفهمید، اوسمار یک هفته‌ای متوجه شد!

عصر ایران ؛ علی خیرآبادی – پرسپولیس بالاخره دوباره شبیه خودش شد. پس از هفته‌هایی پر از سکون و سردرگمی، نمایش سرخ‌ها مقابل استقلال خوزستان یادآور تیمی بود که می‌خواست بازی را دیکته کند، نه فقط در آن حضور داشته باشد. نتیجه ۳–۰ فقط عددی روی تابلو نبود؛ نشانه‌ای از بازگشت هویت تیمی بود که با ترنزیشن‌های برق‌آسا و ساختار هجومی منظم، حریف را در هر چهار فاز بازی از نفس انداخت.

اوسمار نشان داد که چطور یک ایده‌ی ساده می‌تواند تفاوتی ساختاری در سبک بازی ایجاد کند. او با استفاده از تحرک و تصمیم‌گیری سریع در لحظه‌ی تغییر فاز، همان نقطه‌ای را هدف گرفت که پرسپولیسِ دوران هاشمیان در آن درمانده بود. دیگر خبری از پاس‌های بی‌هدف در عرض یا توقف‌های طولانی نبود؛ هر بازپس‌گیری توپ، به‌سرعت به فرصتی برای نفوذ عمقی بدل می‌شد.

 
در این میان، سروش رفیعی مثل نقطه‌ی اتصال دو فاز بازی عمل کرد — هم در ساختار، هم در ایده. او نه فقط گل اول را زد، بلکه با پاس‌های مورب و تغییر جهت‌های هوشمندانه، ریتم تیم را از دفاع به حمله منتقل کرد. پرسپولیسِ اوسمار حالا تیمی است که در حرکت فکر می‌کند، نه بعد از آن.

در آرایش ۴-۴-۲ اوسمار، شاهد بودیم که اورونوف در سمت چپ آزادی کامل داشت؛ حرکاتی که یادآور دوران اوجش بود. او با دریبل‌هایی متعددش بارها فضا برای مهاجمان باز کرد. در سمت راست نیز عمری با پرس مداوم و حمل توپ‌های عمقی، تعادل تیم را در فاز هجومی حفظ کرد؛ تقارن در عرض زمین یکی از تفاوت‌های کلیدی این نسخه از پرسپولیس با نسخه‌ی قبلی بود.

 
پرسپولیس با ۷۰٪ مالکیت و ۱۶ شوت به سمت دروازه، بار دیگر نشانی از تیمی داشت که بازی را روایت می‌کند، نه فقط در آن نقش ایفا می‌کند. این همان چیزی است که تفاوت اوسمار در نخستین هفته‌ی کاری‌اش با هاشمیان را مشخص می کند؛ تشخیص دقیق ظرفیت بازیکنان و طراحی سیستمی متناسب با آن.

شاید آنتونیو کونته، سرمربی ناپولی می گوید: «مربی مثل خیاط است، باید لباسی بدوزد که به تن بازیکنانش بنشیند.» اوسمار این اصل را به‌خوبی درک کرده، در حالی‌که هاشمیان هرگز نتوانست بافت تیم را بفهمد. پرسپولیسِ جدید شاید هنوز کامل نباشد، اما دست‌کم دوباره به شکلی هماهنگ نفس می‌کشد.