لنی ویلکینز درگذشت/ میراثی فراتر از زمین بازی به جا ماند +تصایر

لنی ویلکینز، بازیکن و مربی افسانه‌ای بسکتبال که توانست هم به عنوان بازیکن و هم مربی وارد تالار مشاهیر شود، روز یکشنبه در سن ۸۸ سالگی درگذشت.

ویلکینز برای بیش از چهار دهه، نماد آرامش و تسلط بر بازی بود؛ ابتدا به عنوان یک بازیساز چپ‌دست با درک بی‌نظیر از زمین و سپس به عنوان یکی از محترم‌ترین مربیان تاریخ NBA. تأثیر او بر بسکتبال عمیق و گسترده بود و هم از روی زمین و هم از روی نیمکت این ورزش را شکل داد.

بازیکن-مربی پیشتاز

در طول ۱۵ سال دوران بازیگری، ویلکینز ۹ بار در آل‌استار حضور داشت و دو بار رهبر پاس گل لیگ شد. او بازی را همیشه یک قدم جلوتر از دیگران می‌دید؛ چیزی که هم‌تیمی‌ها و حریفان آن را «حس ششم لنی» می‌نامیدند.

این درک و هوش بازی زمانی نمود عینی پیدا کرد که در سال ۱۹۶۹، سیاتل سوپر سونیکس او را به عنوان بازیکن-مربی انتخاب کرد؛ تصمیمی انقلابی در آن زمان. ویلکینز بعدها گفت: «اول گفتم نه، اما بعد تصمیم گرفتم امتحان کنم و دیدم این فرصت ارزش تجربه کردن دارد.»

در فصل سوم، سوپر سونیکس اولین رکورد برد خود را تجربه کرد و ده سال بعد، ویلکینز تیم را به نخستین و تنها قهرمانی NBA هدایت کرد. او درباره آن لحظه گفت: «این لحظه درباره من نبود، درباره شهری بود که به خودش ایمان داشت.»

از فقر تا ستاره بسکتبال

ویلکینز در محله بدفورد بروکلین بزرگ شد، پسر یک راننده و یک کارگر کارخانه شیرینی‌پزی بود و پدرش را در پنج سالگی از دست داد. بسکتبال در ابتدا فرار از شرایط زندگی بود و نه سرنوشت.

او تا سال آخر دبیرستان نتوانست وارد تیم مدرسه شود و تنها به لطف نامه کشیش محل، توانست در دانشگاه پراویدنس بازی کند. در این دانشگاه، ویلکینز ستاره واقعی تیم شد، دو بار آل‌آمریکا شد و تیم را به فینال‌های NIT در سال ۱۹۶۰ هدایت کرد. شماره ۱۴ او نیز اولین پیراهنی بود که دانشگاه بازنشسته کرد.

با انتخاب توسط سنت لوئیس هاکس در سال ۱۹۶۰، ویلکینز همان تواضع و انگیزه را حفظ کرد و در سال ۱۹۶۸ در رأی‌گیری MVP پس از ویلِت چمبرلین در رتبه دوم قرار گرفت. هم‌تیمی‌اش زلمو بی‌تی بعدها گفت: «او خودنمایی نمی‌کرد، اما هر شب ۲۰ امتیاز و ۱۰ پاس گل داشت و تیم برنده می‌شد.»

مربی برای هر تیم و هر نسل

مربی‌گری برای ویلکینز طبیعی بود. او در طول ۳۲ فصل هدایت تیم‌های سوپر سونیکس، تریل بلیزرز، کاوالیِرز، هاکس، رپترز و نیکس را بر عهده داشت و با مجموع ۱۳۳۲ پیروزی، سومین رکورد بیشترین پیروزی در تاریخ NBA را به نام خود ثبت کرد.

آدام سیلور، کمیسر NBA، درباره او گفت: «لنی ویلکینز بهترین‌های بسکتبال را نمایندگی کرد؛ هم به عنوان بازیکن تالار مشاهیر، هم مربی تالار مشاهیر و هم به عنوان یکی از محترم‌ترین سفیران بسکتبال.»

افتخارات بین‌المللی

ویلکینز تنها بازیکن و مربی در تاریخ است که سه بار وارد تالار مشاهیر شده است. او تیم ملی آمریکا را در المپیک ۱۹۹۶ آتلانتا به مدال طلای المپیک هدایت کرد و تجربه کار با بزرگ‌ترین بازیکنان جهان را داشت. ویلکینز درباره این تجربه گفت: «وقتی به نیمکت نگاه می‌کنید و بزرگ‌ترین بازیکنان دنیا را می‌بینید که گوش می‌دهند و یاد می‌گیرند، واقعا لحظه‌ای خاص است.»

میراثی فراتر از زمین بازی

پس از بازنشستگی در سال ۲۰۰۵، ویلکینز در مدینا، واشنگتن به زندگی ادامه داد. او به مدت ۱۷ سال ریاست انجمن مربیان NBA را بر عهده داشت و از طریق بنیاد لنی ویلکینز میلیون‌ها دلار برای برنامه‌های آموزشی و بهداشتی در سیاتل جمع‌آوری کرد.

تیم WNBA سیاتل استورم گفت: «او هرگز دست از کمک نکشید. میراث و تأثیر او، هم در زمین و هم در جامعه، الهام‌بخش نسل‌ها خواهد بود.»

ویلکینز همیشه تواضع خود را حفظ کرد و یک بار گفت: «بسکتبال همه چیز را به من داد، من فقط سعی کردم چیزی به آن بازگردانم.»

همچنین بخوانید: مایک امیری، اسپانسر جدید و ایرانی لباس بارسلونا کیست؟/ همه چیز از زیرزمینی کوچک آغاز شد؛ به رویاهایت باور داشته باش! +تصاویر و ویدیو