افزایش غلظت منومرها؛ عامل ایجاد پلیمرازیسیون همگون

پنل تخصصی «تکنیک‌های مختلف پلیمریزاسیون اموسیلیونی» با سخنرانی منوچهر خراسانی عضو هیئت علمی دانشگاه امیر کبیر در دومین روز نمایشگاه رنگ و رزین ۲۰۲۵ برگزار شد.

در این سخنرانی پلیمریزاسیون امولسیونی (Emulsion polymerization)  بازتعریف شد و یکی از روش های تولید پلیمر در مقیاس صنعتی شناخته شد. به طور معمول در این نوع پلیمریزاسیون مونومرها (فاز ناپیوسته) از طریق واکنش رادیکال آزاد پلیمریزه می شوند. در این سیستم امولسیفایرهایی (سورفکتانت) وجود دارد که تجمع آنها در کنار یکدیگر مایسل ها را به وجود می آورد. مایسل ها مکانی هستند که در آن واکنش تبدیل مونومر به پلیمر انجام می گیرد. بنابراین معمولا ذرات معلق کلوئیدی در اندازه ای کمتر از یک میکرون به وجود می آیند؛ تجمع این ذرات معلق در کنار یکدیگر دوغابی تشکیل می دهد که محصول واکنش پلیمریزاسیون امولسیونی می باشد و لاتکس نام دارد.

در این سخنرانی خراسانی گفت: هر چه حلالیت منومر در آب بیشتر باشد پلیمریزاسیون از سرعت بیشتری برخوردار است؛ چراکه فاصله قطعات منومری تا مرکز مایسل با سرعت بیشتری طی می شود. در فرایند پلیمریزاسیون مرسوم حلالیت منومرها نمی تواند تغییر کند و اغلب منومرهایی که دارای گروه عاملی کربوکسیلی، هیدروکسیلی یا آمینی حلال در آب هستند. اما منومرهای حلال در آب به شرطی می توانند به مصرف برسند که قابلیت انحلال در قطرات منومری بسیار بیشتر از آب باشد.

وی در پایان افزود: افزایش غلظت منومرها در آب امکان انجام پلیمرازیسیون همگون را افزایش می‌دهد که در چنین مواردی با غلظت شدید ذرات مواجه هستیم.