ساختاری رازآلود در زیر برمودا شناسایی شد؛ کشفی که می‌تواند زمین‌شناسی عجیب آن را توضیح دهد

جزایر برمودا سال‌هاست که برای دانشمندان معمایی حل‌نشده به شمار می‌روند. نه به‌خاطر مثلث بدنام برمودا در نزدیکی آن، بلکه به این دلیل که این جزایر بر فراز توده‌ای متورم از پوسته‌ی زمین قرار گرفته‌اند که بر اساس نظریه‌های کلاسیک زمین‌شناسی، اصولاً نباید آن‌جا وجود داشته باشد.

به گزارش انتخاب و به نقل از  sciencealert ؛ اکنون دو لرزه‌شناس—ویلیام فریزر از مؤسسه‌ی کارنگی ساینس و جفری پارک از دانشگاه ییل—توضیحی تازه برای این پدیده ارائه کرده‌اند.

زمین‌شناسان مدت‌هاست از خود می‌پرسند برمودا چگونه شکل گرفته است. مجمع‌الجزایر برمودا از ۱۸۱ جزیره تشکیل شده که در واقع بیرون‌زدگی‌های یک لایه‌ی کم‌عمق از گوشته‌ی زمین هستند؛ لایه‌ای که حدود ۳۳ میلیون سال پیش بر اثر فعالیت‌های آتشفشانی به وجود آمده است.

معمولاً زنجیره‌های جزایر آتشفشانی—مانند هاوایی—ویژگی‌های مشخصی دارند: مجموعه‌ای از آتشفشان‌ها با سن‌های متوالی، نشانه‌هایی از فعالیت آتشفشانی کنونی، و یک ستون عمیق گوشته‌ای که از اعماق زمین بالا می‌آید.

این ستون گوشته‌ای معمولاً عامل ایجاد «برآمدگی» بستر اقیانوس است؛ اصطلاحی زمین‌شناسی برای تپه‌ای متورم در کف دریا که معمولاً زمانی شکل می‌گیرد که مواد داغ و سبک از اعماق زمین به سمت بالا حرکت می‌کنند—درست شبیه جوشی که زیر پوست سر برمی‌آورد.

برمودا قطعاً چنین برآمدگی‌ای دارد، اما ظاهراً خبری از ستون گوشته‌ای نیست. از آنجا که هیچ نشانه‌ای از فعالیت آتشفشانی در این منطقه طی میلیون‌ها سال گذشته دیده نشده، این برآمدگی—و جزایری که به کمک آن از آب بیرون مانده‌اند—باید تاکنون دوباره به زیر آب فرو رفته باشند. اما چنین اتفاقی نیفتاده است.

فریزر و پارک داده‌های مربوط به لرزش‌های ناشی از زمین‌لرزه‌ها را بررسی کردند؛ لرزش‌هایی که هنگام عبور از گوشته‌ی زمین در زیر برمودا ثبت شده‌اند. این امواج در مواد متراکم سریع‌تر حرکت می‌کنند و در مواد کم‌چگال کندتر می‌شوند، بنابراین شکل موج‌ها می‌تواند سرنخ‌هایی از آنچه در اعماق زمین می‌گذرد به دست بدهد.

در این مورد، لرزه‌شناسان شواهدی یافتند که نشان می‌دهد لایه‌ای از سنگ نسبتاً کم‌چگال، با ضخامتی حدود ۲۰ کیلومتر، همان کاری را انجام می‌دهد که معمولاً یک ستون گوشته‌ایِ در حال صعود انجام می‌دهد: بالا نگه داشتن پوسته‌ی زمین با نیروی شناوری و ایجاد برآمدگی‌ای که مجمع‌الجزایر برمودا را درست بالای آب‌های زلال اطلس حفظ می‌کند.

پژوهشگران در مقاله‌ی خود می‌نویسند:
«ما ویژگی‌هایی را شناسایی کرده‌ایم که به لایه‌ای سنگی با ضخامت تقریبی ۲۰ کیلومتر در زیر پوسته‌ی اقیانوسی اشاره دارد؛ لایه‌ای که تاکنون گزارش نشده بود.»

آن‌ها اضافه می‌کنند:
«این لایه‌ی ضخیم در زیر پوسته احتمالاً زمانی جای‌گذاری شده که برمودا حدود ۳۰ تا ۳۵ میلیون سال پیش از نظر آتشفشانی فعال بوده و می‌تواند از برآمدگی بستر دریا پشتیبانی کند.»

این پدیده که «زیرلایه‌گذاری» یا underplating نامیده می‌شود، تنها یکی از تفسیرهای ممکن داده‌های لرزه‌ای است. با این حال، ممکن است دقیقاً همان عاملی باشد که—دست‌کم تا زمانی که سطح آب دریاها بیش از این بالا نرود—مانع ناپدید شدن برمودا در دل اقیانوس اطلس شده است.