مدار زمین منتظر سنگین‌ترین ماهواره ایرانی

به گزارش همشهری آنلاین، این پرتاب با استفاده از پرتابگر روسی سایوز انجام می‌شود. اطلاعات فنی ماهواره‌های سنجشی ظفر ۲ و کوثر۲ قبل از این مشخص و منتشر شده بود اما اطلاعات پایا به‌عنوان یکی از سنگین‌ترین و دقیق‌ترین ماهواره‌های تصویربرداری ایران که با هدف کاربردهای عملی و غیرنظامی به فضا پرتاب می‌شود به‌تازگی منتشر شده است.

اهمیت رویداد

از آنجا که پرتاب‌ها به‌صورت همزمان است این رویداد نشانه بارز تداوم برنامه‌های فضایی ایران در گسترش توان بومی فضایی و تقویت صنایع دانش‌بنیان است و نشان می‌دهد که کشور در مسیر توسعه کاربردهای علمی و اقتصادی داده‌های ماهواره‌ای قرار دارد. همچنین منجر به تقویت همکاری‌های بین‌المللی در حوزه فضایی، به‌ویژه با کشورهایی چون روسیه می‌شود که در این پروژه نقش پرتابگر را برعهده دارند.

مشخصات فنی

نام ماهواره: پایا معروف به طلوع ۳

نوع مأموریت: سنجش از دور و تصویربرداری از سطح زمین

وزن: حدود ۱۵۰ کیلوگرم

دقت تصویربرداری: تصاویر سیاه‌سفید تا حدود ۵ متر

تصاویر رنگی تا حدود ۱۰ متر برای هر پیکسل

محل پرتاب: پایگاه فضایی وستوچنی، روسیه

پرتابگر: سایوز

نوع مدار: مدار پایین زمین (LEO)

کاربردهای عملی و علمی

ماهواره پایا نه فقط محصولی فناوری، بلکه ابزار مهمی در عرصه‌های مختلف است.

عرصه کشاورزی

تصاویر با وضوح بالا به کشاورزان و مدیران کشاورزی کمک می‌کند تا وضعیت کشت‌ها، میزان رشد و مشکلاتی مثل کم‌آبی یا آفات را دقیق‌تر رصد کنند.

مدیریت منابع آب

با پایش دقیق پهنه‌های آبی، امکان برنامه‌ریزی بهتر برای مصرف و مدیریت منابع آب فراهم می‌آید.

محیط‌زیست و مخاطرات طبیعی

پایش سیل، خشکسالی، آتش‌سوزی جنگل‌ها و دیگر بلایای طبیعی با استفاده از داده‌های ماهواره‌ای می‌تواند سرعت واکنش و تصمیم‌گیری مسئولان را افزایش دهد.

نقشه‌برداری و شهرسازی

تصاویر ماهواره‌ای برای برنامه‌ریزی شهری، توسعه زیرساخت‌ها، تغییرات کاربری زمین و تحلیل داده‌های محیطی به‌کار می‌رود.

بیشتر بخوانید:

7دی، موعد پرتاب ماهواره‌های ایرانی به فضا | کوتاه از دنیای فناوری

چرا پرتاب از روسیه؟

پرتابگر سایوز یکی از پرکاربردترین و مطمئن‌ترین موشک‌های فضایی جهان است و امکان قرار دادن دقیق ماهواره در مدار پایین زمین را فراهم می‌کند. برای ماهواره‌های نسبتا سنگین و حساس مانند پایا، استفاده از پرتابگر خارجی آزموده‌شده، احتمال موفقیت مأموریت را افزایش می‌دهد. استفاده از ظرفیت پرتابی روسیه باعث می‌شود ماهواره سریع‌تر به مدار برسد و نیازی به انتظار برای آماده‌سازی پرتابگر داخلی نباشد.