بوستان سعدی؛ درسی از شیخ اجل: با انسان‌های پست بجنگیم یا نه؟

فرادید| سعدی بوستان و گلستان را در اردیبهشت‌ماه سال ۶۵۵ و ۶۵۶ هجری سرود و دو تا از حکمت‌آموزترین و در عین حال شیرین‌ترین آثار ادبیات فارسی را به وجود آورد. شاید همین شیرینی و پندآموزی این دو اثر سعدی است که باعث شده است که استاد اصغر دادبه معتقد باشند که مدخل آشنایی با ادبیات فارسی باید بوستان و گلستان سعدی باشد.

به گزارش فرادید، تنوع داستان‌ در آثار سعدی بسیار زیاد است. او هر بار داستان جدیدی برای گفتن دارد و الحق که هر بار به زیباترین شکل ممکن این کار را انجام می‌دهد. لطف سخن او باعث می‌شود که مخاطب علاوه بر یادگیری لذت هم ببرد. بوستان نخستین اثر سعدی است و سعدی این منظومه عظیم را در سفر نوشت و یکی از ماندگارترین آثار ادبیات فارسی را به آحاد مرد جهان هدیه کرد.

باب چهارم: در تواضع

حتما شنیده‌اید که جواب ابلهان خاموشی است. اما چرا در ادبیات کلاسیک ما تا این حد به پرهیز از دوری‌کردن از آدم‌های کم‌مایه اصرار شده است و چرا باید از این افراد دوری کرد؟ سعدی در حکایتی از بوستان که امروز برای شما انتخاب کرده‌ایم به این سوال شما پاسخ خواهد داد. 

سگی پای صحرانشینی گزید

به خشمی که زهرش ز دندان چکید

 

شب از درد بیچاره خوابش نبرد

به خیل اندرش دختری بود خرد

 

پدر را جفا کرد و تندی نمود

که آخر تو را نیز دندان نبود؟

 

پس از گریه مرد پراکنده روز

بخندید کای بابک دلفروز

 

مرا گرچه هم سلطنت بود و بیش

دریغ آمدم کام و دندان خویش

 

محال است اگر تیغ بر سر خورم

که دندان به پای سگ اندر برم

 

توان کرد با ناکسان بد رگی

ولیکن نیاید ز مردم سگی