به عشق شهدا پرچم را بالا نگه می‌داریم | از ثانیه اول به حریف حمله می‌کنم | کشتی زیبا لذت زندگی من است

همشهری آنلاین_ فردین هدایتی، مدال طلای مسابقات کشتی فرنگی امیدهای جهان را گرفته و حالا از مسیر جدیدی که در پیش گرفته، سخن می‌گوید؛ مسیری که به باور خودش به طلای المپیک لس‌آنجلس ختم می‌شود. او با انگیزه‌ای مثال‌زدنی از عشقش به مردم، ایمانش به اهل‌بیت(ع) و الهامی که از شهدا گرفته صحبت می‌کند. هدایتی کشتی‌گیری است که می‌خواهد «با کشتی زیبا» پرچم ایران را در بلندترین سکوهای جهان به اهتزاز درآورد.

مسابقات امیدهای جهان را چطور دیدی؟
سطح مسابقات بالا بود. خدا را شکر می‌کنم که توانستم با بهترین مدال برگردم و دل مردم عزیز کشورم را شاد کنم. از حالا با عزمی راسخ به سمت هدف‌های بعدی‌ام حرکت می‌کنم.

چه هدف اصلی‌ای را در کشتی و تیم ملی دنبال می‌کنی؟
هدف کلی تیم ملی کشتی این است که در المپیک لس‌آنجلس تعداد مدال‌های طلای کشور را افزایش بدهد. من هم تلاش می‌کنم که یکی از این مدال‌ها را به مردم ایران تقدیم کنم.

قرار است در بازی‌های کشورهای اسلامی هم کشتی بگیری؟
بله با نظر کادر فنی، کمتر از یک ‌ماه دیگر در بازی‌های کشورهای اسلامی شرکت می‌کنم. امیدوارم آنجا هم بهترین مدال را بگیرم و باز هم لبخند روی لب مردم بنشیند.

سبک کشتی‌ات همیشه هجومی است. خودت این سبک را چطور توصیف می‌کنی؟
از ثانیه اول به حریف حمله می‌کنم. سبک من همین است و به کشتی فنی و زیبا علاقه دارم. من مسابقات تمام اوزان، از ۵۵ تا ۱۳۰کیلوگرم را می‌بینم، چون کشتی زیبا برایم لذتبخش است و با دیدن کشتی‌ها یاد می‌گیرم و نکاتی را که به‌دردم می‌خورد، در کشتی‌های خودم پیاده می‌کنم. دلم می‌خواهد مردم از دیدن کشتی‌هایم لذت ببرند.

بعد از کسب مدال طلا همیشه یک خوشحالی خاص داری. درباره این خوشحالی‌ات هم صحبت کنیم.
بله، چندسالی است که بعد از پیروزی، اول از همه خدا را شکر می‌کنم و نام مولا علی(ع) را فریاد می‌زنم. روی دوبنده‌ام هم نام ایشان هست. البته این کار را فقط بعد از کسب مدال طلا انجام می‌دهم، چون معتقدم نام اهل‌بیت باید در بالاترین سطح ورزش جهان طنین‌انداز شود. آرزو دارم این خوشحالی‌ام را بعد از کسب طلای المپیک تکرار کنم.

(با خنده) حسن‌آقا از مربیان فنی و دوست‌داشتنی تیم ملی و همشهری من است. خودش همیشه می‌گوید عاشق سالتو است و سالی چندبار در تمرین‌ها و مسابقات سالتو می‌خورد! بعد از بردهایم، با سالتوزدن روی حسن‌آقا خوشحالی‌مان را تقسیم می‌کنیم.

امسال تا یک‌قدمی کسب دوبنده تیم ملی پیش رفتی.
بله، خیلی تلاش کردم تا دوبنده تیم ملی بزرگسالان را بر تن کنم، اما قسمت نشد. قبول دارم حکمتی در آن بود. آن صفحه را بستم و حالا صفحه جدیدی باز کرده‌ام. می‌خواهم اشتباهاتم را کمتر کنم، نقاط ضعفم را برطرف و نقاط قوتم را تقویت کنم. هدفم این است که سال آینده در منامه بحرین دوبنده تیم ملی بزرگسالان را بپوشم و مدال طلا بگیرم تا این مدال سکوی پرتابم برای المپیک لس‌آنجلس باشد.

درباره عشق به وطن و مردم زیاد صحبت می‌کنی. چرا اینقدر برایت مهم هستند؟
پرچم کشورمان مزین به نام خداست و ما عاشق این مردم و سرزمین هستیم. هرکس به‌نوعی برای کشورش مبارزه می‌کند، ما هم در میدان کشتی می‌جنگیم. چند وقت پیش در کمپ تیم ملی، از طرف فدراسیون فیلمی از زندگی شهید زین‌الدین(مجنون) پخش شد. من اهل فیلم دیدن نیستم و حتی نمی‌خواستم بروم، ولی وقتی فیلم را دیدم واقعا تحت‌تأثیر قرار گرفتم. فیلم درباره غیرت و فداکاری شهدا بود. تا آخر فیلم بی‌حرکت نشستم و از بزرگی شهدا اشک در چشمانم جمع شده بود. با خودم گفتم ما با امکانات کامل تمرین می‌کنیم، ولی آن عزیزان با کمترین امکانات از جانشان گذشتند تا پرچم ایران بالا بماند. بعد از آن فیلم، به بچه‌ها گفتم مردم می‌گویند ما کشتی‌گیران نترس و جنگجو هستیم، اما واقعا به گرد پای شهدا هم نمی‌رسیم و آنها معنی واقعی دلاوری‌اند. من هم به عشق آنها تلاش می‌کنم که پرچم کشورم هیچ‌وقت پایین نیاید.