بعد از جنگ ۱۲ روزه رادیکالها جای خدا نشسته اند و برای شهدای این جنگ تعیین تکلیف می کنند

رادیکالیسم اجتماعی که به خودش اجازه می‌دهد جای خدا بنشیند و برای شهدای دفاع ملی ۱۲ روزه هم تعیین تکلیف کند و دایره خودی و ناخودی را آن‌قدر گسترش دهد که به دستگاه محاسباتی الهی نیز تعرض کند، نه‌تنها همچنان فعال است، بلکه در دستگاه‌های حکمرانی جولان می‌دهد و سیاست‌گذاری می‌کند و برای آن هیچ‌محدودیتی اعمال نمی‌شود.

       
به گزارش روزنامه فرهیختگان: رهبر انقلاب بار دیگر بر لزوم حفظ انسجام ملی مانند ایام دفاع ملی ۱۲ روزه تأکید کرده‌اند.

هر قدر سرمایه اجتماعی و رضایت مردمی بالاتر باشد احتمال همگرایی مسئولان با همدیگر افزایش می‌یابد. از سوی دیگر بار‌ها تأکید شده است که یکی از دو عامل مهم برهم‌زننده محاسبات دشمن در جنگ ۱۲ روزه رفتار مردم بوده، غربی‌ها با شناختی غلط و ناقص از مردم فکر می‌کردند چگالی نارضایتی به‌حدی است که افکار عمومی پای‌کار ایده تجزیه و اشغال ایران می‌آید؛ اما به شهادت بیشتر پیمایش‌ها آنچه در عمل رخ داد افزایش سرمایه اجتماعی و فوران حس ملی در شرایط تهدید و پس از آن بود.

اکنون با تأکید رهبر انقلاب بر حفظ این فضا، سؤالی مهم باید روی میز مسئولان اجرایی و غیراجرایی باشد، آیا در پنج‌ماه پس از اعمال آتش‌بس موقت، کاری کرده‌ایم که بتوان نامش را قدردانی از مردم گذاشت؟ آیا راهبرد مؤثری برای حفظ آن وحدت درپیش‌گرفته‌ایم؟

دولت، مجلس، قوه قضائیه و… در این ماه‌ها می‌توانستند کار‌هایی ساده و احتمالاً کم‌هزینه ولی نمادین انجام دهند که هم به‌معنای قصد اصلاح حکمرانی و هم اندکی قدردانی از مردم باشد؛ اما تاکنون اگر از مواردی مثل جراحی بانک آینده و… فاکتور بگیریم کمتر کاری در این مسیر انجام شده و از منظر برخی مردم سرجمع به‌گونه‌ای رفتار شده که گویی دفاع ملی ۱۲ روزه‌ای در کار نبوده است؛ اما آینده نباید این‌طور باشد. 

– در حوزه اقتصاد و معیشت و زیست روزمره مردم، ترمیم دستگاه اجرایی توسط خود دولت می‌توانست نخستین گام باشد، برخی جابه‌جایی‌های ساده در وزارتخانه‌هایی که انگاره ناکارآمدی از آنها برداشت می‌شود هنوز هم می‌تواند پیام تغییر مؤثر و از موضع فعال را مخابره کند. به گواه آمار برخی اهمال‌ها در حوزه معیشت صورت‌گرفته که سؤال‌برانگیز است؛ اما اینکه کسی به‌خاطر این خطا‌ها جابه‌جا نشود، سؤال بزرگ‌تری است. 

– هنوز اقدامی مؤثر و جدی برای معیشت دهک‌های پایین جامعه – که در تورم ۵۰ درصدی بیشترین نااطمینانی زیستی را دارند- اتفاق نیفتاده است، بسته رفاهی که بتواند سوگیری یارانه‌های دولتی را به‌سمت دهک‌های پایین نشانه برود هنوز طراحی و اجرا نشده است. 

– درخصوص راهبرد هسته سخت ۹۰ میلیونی که ظهور و بروز آن باید در رسانه‌های عمومی بوده و تلاش برای بازگرداندن مخاطب ملی و عبور از ایده رسانه عمومی برای ۱۰ درصد مخاطبان باشد، اتفاقی مثبت به نفع اکثریت مردم نیفتاده است. 

– در موضوع کشمکش‌های داخلی که زنگار رفتار‌های دو، سه دهه پیش را گرفته و رادیکال‌های چپ و راست با انگیزه‌های سیاسی در آن مسیر شلتاق می‌کنند، کاری نشده است. سهم‌خواهان داخلی چه آنها که خواستار بنی‌صدریزاسیون رئیس‌جمهور بودند و چه اصلاح‌طلبان رادیکالی که زیر پای دولت را خالی می‌کنند باید به‌لحاظ اجتماعی بلاموضوع شوند. 

– رادیکالیسم اجتماعی که به خودش اجازه می‌دهد جای خدا بنشیند و برای شهدای دفاع ملی ۱۲ روزه هم تعیین تکلیف کند و دایره خودی و ناخودی را آن‌قدر گسترش دهد که به دستگاه محاسباتی الهی نیز تعرض کند، نه‌تنها همچنان فعال است، بلکه در دستگاه‌های حکمرانی جولان می‌دهد و سیاست‌گذاری می‌کند و برای آن هیچ‌محدودیتی اعمال نمی‌شود.