کار سختی به نام کنترل هیجان/ آیا جریمه بابت شادی گل منصفانه است؟

به گزارش برنا، فوتبال ورزشی است که در آن احساسات لحظه‌ای به شدت دخیل است. بازیکنان در آن لحظه‌ای در نشیب هستند و لحظه‌ای در فراز. اوج ماجرا هم زمانی است که گل زده می‌شود و شادی پس از آن، قاب‌هایی ماندگار ثبت می‌کند.

برای شادی گل، بسیاری از بازیکنان امضای خود را دارند و بسیاری از خود بی‌خود می‌شوند. در آن لحظه کنترل احساسات سخت است و به همین دلیل برخی بدون توجه به شرایط، لباس خود را در می‌آورند که همیشه ناشی از هیجان است. طبق قوانین فیفا این حرکت همیشه با کارت زرد همراه خواهد بود و اگر مهاجم از قبل کارت زرد داشته باشد، به طور حتم اخراج می‌شود اما آیا این حکم منصفانه است؟

یک کارشناس فوتبال: با کارت زرد هیجانات را از گلزنان نگیرید!

جولز بریچ، مجری شبکه TNT در شماره اخیر مجله فورفورتو بحثی جالبی را مطرح و اعلام کرده شور و هیجان زیای ناشی از شادی گل‌ها نباید با ترس از کارت زرد از بین برود. او در مطلب خود نوشت: «مردم فوتبال را بخاطر شور و اشتیاق، سرگرمی و درام موجود در آن می‌بینند. عدم کنتترل احساسات در این ورزش در زمانی که تیمی به گل می‌رسد چیزی است که باعث شده فوتبال در دنیا بهترین و درجه یک باشد. حالا تصور کنید که یک بازیکن پس از به ثمر رساندن یک گل بخواهد به گل برسد؛ باعث شگفتی است اگر این بازیکن کنترل خود را از دست ندهیم. مین چند هفته پیش اکتیکه و انزو مارسکا پس از گل‌های دیرهنگام تیم‌شان و شادی بابت آن از زمین اخراج شدند و حالا بحث قدیمی دوباره باز شده که چرا باید یک بازیکن بابت از تن درآوردن لباسش جریمه شود و در واقع یک شادی بیش از حد، چیست؟»

نمونه‌های ایرانی؛ از محسن رسولی تا نیکبخت

در تاریخ فوتبال ایران شادی‌های این‌چنینی زیبا و البته زشت کم نبوده است. علیرضا نیکبخت واحدی یکی از مهم‌ترین و بزرگترین بازیکنان در زمینه اجرای شادی گل‌های جذاب بود. او تنها یک بار پیراهنش را از تن در آورد؛ آن هم در بازی حساس مقابل الاتحاد و زمانی که زیر لباس اصلی‌اش، یک لباس دیگر استقلال به تن داشت. او در این رابطه می‌گوید: فتح‌الله‌زاده به من گفت اگر بزنم و برنده شویم ماشینم را عوض می‌کند. می‌دانستم گل می‌زنم. یک پیراهن را درآوردم به سمت تماشگران پرتاب کردم. بعد از بازی هم نزدیک به ۱۰۰ نفر گفتند این لباس دست من است. در زمان ما کارت زردی دریافت نمی‌کردیم و آن شادی ماندگار رقم زده شد.

نیکبخت صادقانه درباره شادی آن گل ماندگار صحبت کرد و مساله این است که وقتی در دقیقه ۹۰ بازی گلی منحر به صعود زده می‌شود، کنترل شادی سخت است. در آن زمان کارت زردی بابت از تن درآوردن لباس داده نمی‌شد و همین مساله باعث رقم زده شدن یک شادی گل بسیار جذاب شد. در سمت مقابل البته نمونه‌های بدی چون محسن رسولی وجود دارد که پس از زدن گل طلایی با لباس ساپیا مقابل پیکان، صحنه‌های غیرقابل پخس رقم زد اما بر کسی پوشیده نیست که حتی این شادی ناپسند هم از سر هیجانات بالا اجرا شده است. نمونه دیگر هم  جواد کاظمیان است که بارها لباسش را درآورد اما شادی‌ زشتی نشان نداد یا امید عالیشاه که از سر هیجان، پس از گلزنی مقابل استقلال در سال ۹۴ پیراهنش را درآورد و با دریافت کارت زرد دوم از زمین اخراج شد.

سهراب انتظاری، یکی از گلزن‌ترین مهاجمان تیم پرسپولیسی که همواره پیراهنش را از تن درمی‌آورد در خصوص انتخاب شادی گلش گفت: به هر حال هر مهاجمی به فکر گلزنی است و برای شادی گل، تصوراتی دارد. من دوستی داشتم که دست نداشت اما با پا خطاطی می‌کرد. یک لباس سفید به او دادم که رویش خطاطی کند. او هم با تمام توانش «یا ابوالفضل» را روی آن لباس سفید نوشت. من هم همیشه پس از گل این شادی را نشان می‌دادم اما هرگز با از تن درآوردن لباس به دیگران توهین نکردم.

آیا  جریمه عاملی بازدارنده است؟

بریچ، مجری ورزشی در بخش دیگری از حرف‌های خود گفته: «کارت زرد عامل بازدارنده‌ای برای این مساله نیست و فقط این سبک شادی (از تن درآوردن لباس) را محدود کرده است. در نتیجه ثبت لحظه‌های جذاب و ماندگار به دلیل ترس بازیکنان از دریافت اخبار از بین رفته است. هیچ‌کس نمی‌خواهد این شور و اشتیاق بخاطر ترس از دریافت کارت از بین برود. مردم دوست دارند قهرمانان‌شان با تمام وجود شادی کنند؛ این چیزی است که فوتبال را جذاب می‌کند!»

انتظاری در این خصوص می‌گوید: زمان ما بخاطر از تن درآوردن لباس کارت زردی به بازیکن خاطی داده نمی‌شد. به هر حال بازیکنان دچار هیجان می‌شوند و باید این هیجان را تخلیه کنند. در نتیجه اگر این شادی توهین‌آمیز نباشد، مشکلی وجود ندارد و بهتر است کارت زردی داده نشود.

راه حل: نه سیخ بسوزد و نه کباب

در مجموع می‌توان گفت، دریافت کارت برای شادی گل نیاز به بررسی دقیق و جامعه‌شناسانه با رویکرد فوتبالی دارد زیرا یک بازیکن نباید شادی‌هایی زننده همراه با توهین به رقیب داشته باشد اما در عین حال باید در نظر داشت کنترل خود در آن لحظه سخت است. درنتیجه اینجا باید رجوع کرد به ضرب‌المثلی که احتمالا راه حل ماجراست؛ نه سیخ باید بسوزد و نه کباب!

انتهای پیام/