این فناوری جدید جهان را در شوک فروبرد | دستاورد خیره‌کننده دانشمندان در ادغام بیولوژی و هوش مصنوعی

همشهری آنلاین – یکتا فراهانی: ما همیشه فکر می‌کردیم ماشین‌ها بی‌روح هستند و بدن ما ضعیف. اما حالا دانشمندان چیزی ساخته‌اند که نه کاملاً ماشین است و نه کاملاً انسان؛ موجودی که می‌داند چگونه خودش را دوباره بسازد.

ترمیم فرسودگی و آسیب‌دیدگی

در طول قرن‌ها، بزرگ‌ترین حسرت بشر تماشای فرسودگی و آسیب‌دیدگی بوده است؛ از ترک‌خوردن بدنه یک هواپیما تا جراحت‌های عمیق بدنی که هرگز مثل روز اول نمی‌شوند. اما امروز در آستانه یک تحول بزرگ ایستاده‌ایم. جدیدترین گزارش‌های علمی نشان می‌دهد که محققان موفق به طراحی بافت‌های زنده‌ای شده‌اند که با هوش مصنوعی هدایت می‌شوند. این بافت‌ها نه‌تنها حس می‌کنند، بلکه در صورت بروز کوچک‌ترین آسیب، بدون نیاز به دخالت پزشک یا ابزار خارجی، شروع به بازسازی خود می‌کنند.

‌

‌تولد یک معجزه در لوله‌های آزمایش

همه چیز از یک ایده شگفت‌انگیز شروع شد: چرا نباید وسایل ما مثل پوست دستمان قدرت ترمیم داشته باشند؟ دانشمندان با ترکیب سلول‌های بنیادی و پلیمرهای فوق پیشرفته، ساختاری بیولوژیکی ایجاد کرده‌اند که می‌تواند محیط اطرافش را درک کند. این بافت جدید، صرفاً یک قطعه گوشتی یا پلاستیکی نیست؛ بلکه مجموعه‌ای از حسگرهای نانو است که با شبکه سلولی درهم‌تنیده شده‌اند.

مغز کوچک دیجیتال

بخش شگفت‌انگیز ماجرا اینجاست که این بافت‌ها به یک «مغز کوچک دیجیتال» متصل هستند. به‌محض اینکه بریدگی یا فشاری روی سطح ایجاد شود، هوش مصنوعی سیگنالی را به سلول‌های ذخیره ارسال می‌کند. این سلول‌ها با سرعتی باورنکردنی به محل آسیب‌دیده کوچ کرده و شروع به تولید کلاژن و پروتئین‌های ترمیمی می‌کنند. این فرایند که در طبیعت هفته‌ها طول می‌کشد، حالا در چند دقیقه اتفاق می‌افتد.

‌این ابزارها درد را می‌فهمند

کاربرد این فناوری فقط محدود به اتاق عمل نیست. تصور کنید گوشی هوشمندی دارید که صفحه‌نمایش آن از این بافت ساخته شده است؛ اگر گوشی از دستتان بیفتد و ترک بخورد، تا زمانی که به خانه برسید، سطح آن مثل روز اول صاف و شفاف شده است. یا لباس‌های کوهنوردی که در شرایط سخت، سوراخ‌های خود را می‌بندند تا جان انسان را در برابر سرما حفظ کنند. ما در حال ورود به عصری هستیم که در آن اشیا، حس مراقبت از خود را پیدا کرده‌اند.

بیشتر بخوانید :

‌چالش‌های اخلاقی در دنیای نیمه بیولوژیک

مثل هر فناوری انقلابی دیگری، این دستاورد هم سؤالات بزرگی را به وجود آورده است. اگر ما بتوانیم بافت‌های هوشمند بسازیم که خود را ترمیم می‌کنند، مرز میان انسان و ماشین کجاست؟ آیا روزی خواهد رسید که تمام اعضای بدن ما با این نسخه‌های «فوق‌هوشمند» جایگزین شوند؟ منتقدان نگران‌اند که این مسیر به سمتی برود که کنترل بیولوژی انسان از دست طبیعت خارج شده و به دست کدهای کامپیوتری بیفتد.

‌