درس‌هایی از مثنوی معنوی مولانا: «در باب انسان‌های متوهم»

فرادید| اوج عرفان مولانا در مثنوی معنوی نشو و نما پیدا می‌کند. این منظومه عظیم که دربردارنده ۴۲۴ حکایت عرفانی است، علاوه بر زیبایی‌های ادبی و هنری می‌تواند درس‌های بسیار مهمی برای ما داشته باشد.

به گزارش فرادید،  مولانا، مثنوی معنوی را بین سال‌های ۶۶۲ تا ۶۷۲ و به در خواست یکی از شاگردانش به نام حسام‌الدین حسن چلبی نوشت. مثنوی معنوی در شش دفتر تالیف شده است که مجموع ابیات آن به ۲۵۶۳۲ بیت می‌رسد. عنوان این کتاب برآمده از قالبی است که مولانا برای بیان عقاید عرفانی خود از آن استفاده کرده است. قالب مثنوی به نوعی از شعر می‌گویند که هر بیت آن دارای قافیه‌ای جداگانه است.

دفتر اول مثنوی

انسان، وقتی که نخواهد حقیقت را بفهمد، با هیچ زور و زری نخواهد فهمید و پیوسته سوار بر اسب اوهام خود خواهد تاخت.

آن مگس بر برگ کاه و بول خر

همچو کشتیبان همی افراشت سر

 

گفت من دریا و کشتی خوانده‌ام

مدتی در فکر آن می‌مانده‌ام

 

اینک این دریا و این کشتی و من

مرد کشتیبان و اهل و رای‌زن

 

بر سر دریا همی راند او عمد

می‌نمودش آن قدر بیرون ز حد

 

بود بی‌حد آن چمین نسبت بدو

آن نظر که بیند آن را راست کو

 

عالمش چندان بود کش بینشست

چشم چندین بحر همچندینشست

 

صاحب تاویل باطل چون مگس

وهم او بول خر و تصویر خس

 

گر مگس تاویل بگذارد برای

آن مگس را بخت گرداند همای

 

آن مگس نبود کش این عبرت بود

روح او نه در خور صورت بود